زندگی نامه
به سالِ يك هزاروسيصد وسی هجری شمسی(27/9/1330)
هنوزآذردرونِ مجمرِپاييزروشن بود
كه آن پيكرتراشِ عالمِ هستی
مرا ازكوره ی خلقت، برون آورد
و دريك گوشه ی شيراز
چوتنديسی رهايم كرد
اگرچه باطبيعت هم نفس،
مانوس با تاريخ
طبيعت خوانی وكنگاش درتاريخ
نمی زدآن چنان چنگی به دل
ميلم رياضي بود.
ولی گه گاهكی، كلكِ خيال انگيز،
ميانِ پنجه ها،
آن هم تفنن وار، ور می رفت
نمی شد باورم روزی، قلم اين سان
مرصع گونه زلفی را زند شانه
كجا؟ يادم نمی آيد
ولی سالِ هزارو سيصد و پنجاه
فروغ ی شعله وش، ازدور پيدا شد
فضای تيره ام را روشنی بخشيد
سپس درسايه روشنها،
برفتم در پی نيما
ولی او مردِكوهستان وُ
بربالاچكادِ كوه ماوايش
ومن چونان نحيفی پای درگِل
توشه نا كافی
دراين اثنا دوچشمانم
به شخصِ ثالث ی
بعد ازفروغ و يوش روشن شد
گمان فصل زمستان بود!
سلامم را برادروار پاسخ گفت
نمی دانم به قول احمد شاملو
غمِ نان بود، يا حسی دگر
قافيه تنگ آمد
گشايش را درِدانشكده ديدم
بخواندم برق را
تابلكه باآن نورِ مصنوعی،
كنم روشن، رهِ گمگشته ی خودرا
ولی دل، در طلب می بود
نورِ پرفروغی را
به هررو
تا به سالِ يك هزاروسيصدوهشتادويك
از شاعری دورو مهندس وارسركردم
در اين ايام، رفيقم حافظ و گه گاه سعدی بود
چه شد؟
آيا غمِ نان شد فراموشم؟
فراغِ بال حاصل شد؟
ويا سرخوردم از تكنيك؟
دوباره درپيِ شعرو ادب راهی شدم،
تا بلكه جويم دلبرِخود را
ولی اين بار با چشمانِ باز و
ذوقكی سرشار
وبی شك "حكمت "ی*** دركار
دراين جا می كنم اقرار
نبودش گر چنين گرما نفس
ويراستارو همسری لب ريز ازايثار
گمان يخ می زدم،
در وادی سرما
به تعبيرِسپهری،
در دلِ معراج آهن ها
كه نای ناله ی آيينه ها
خاموش ودست سنگ پرهيبت
اگردردفترشعرم،
نوای دلنشين ديديد
عطرش، حاصل منزل
ونظمش ازمن وبی وزنی اش
جورِزمان باشد
و در آخر تشكر
پورِيزدان ***را
كه حقی برمن وامثال من دارد
همايون ***باد، اين مشعل
كه هر پنجشنبه ***ها
روشن كندكاشانه ما را
پینوشت :
کلماتی که با علامت *** مشخص شده اند به قرار زیرند
1 ــ حکمت ، یکی از دوستانم، شاعر استهباناتی است
2 ــ " پور یزدان " نام فامیل یزدانپور شاعر و گوینده ی مشهور رادیو تلویزون شیراز و مسؤل صفحه ی شعر و ادبیات روز های پنجشنبه روزنامه خبر جنوب شیراز
3 ــ همایون : نام کوچک یزدانپور است

hosseinejamei@gmail.com