زهرا یوسفی - شعرپاک

به نام « خداوندِ » اُردیبهشت ؛
که سعدی به نامش گلستان نوشت

به اعجازِ طبعش هزاران درود ؛
که اینگونه « نَثرِ مُسَجَّع » سرود

چه دیباچه ای نغز و شیرین و ناب ؛
پس از آن سخن گفته در هشت باب

کتابی گران سنگ و بی قیمت است ؛
زلال است و سرچشمه ی حکمت است

بخوان و از آن خط به خط پند گیر ؛
سپس نَفسِ سرکش تو در بند گیر

به فرهنگِ « ایرانیِ » خود ببال ؛
که این گنجِ دیرین نیابد زَوال

شَوَد شوره زاران به دریا بَدَل ؛
از این چند بیتی که « شیخِ اجلّ »…

در اوصافِ انسانیت گفته است ؛
و حَقّا در این باب دُرّ سُفته است…

« بنی آدم اعضایِ یکدیگرند » ؛
« که در آفرینش ز یک گوهرند »

« چو عضوی به درد آورد روزگار » ؛
« دگر عضوها را نماند قرار »،

در این لحظه با بیتِ پایانی اش ؛
بگوید به آن خَصمِ پنهانی اش…

« تو کز محنتِ دیگران بی غمی » ؛
« نشاید که نامت نهند آدمی » !

روانش به « اَنوارِ حق » شاد باد ؛
از او تا ابد در جهان یاد باد

« مهران اسدپور »

تازه ترین نقدها