اندوه

سلام و درود بانوی گرامی، سرکار خانم گودرزی، یک نشان علاقه مندی به سروده شما دادم اما با سئوالات زیادی که در ذهنم بود. صادقانه بگویم ترجیح می دهم بجای تعارفات باب معمول و غیر مفید صحبت کوتاهی در مورد این سروده شما بکنم. اگر البته اجازه بدهید. بسیار خرسند خواهم شد که اگر پاسخی هم حتی مشروح از جانب شما دریافت کنم.شغل من فنی است و علاقه بسیار زیادی به مسائل فنی و ساخت و ساز و تعمیر و نگهداری دارم. همیشه اگر با دستگاهی و سیستمی مشکل داشته باشم و کنار نیایم آن را به قطعات سازنده اش تقسیم میکنم تا از این راه هم سیستم آن دستگاه را خوب بفهمم و هم منظور و هدف سازنده و هم عیب موجود را کشف کنم. در اصطلاح به این کار مهندسی معکوس هم میگویند.حالا ما اگر این سروده شما را مهندسی معکوس کنیم به کلید واژه های زیبای زیر خواهیم رسید:
من،
تو،
آغوش ( کشیدن )،
دل،
اندوه
و بالاخره
لرزیدن یا لرزش.

همه انسان ها این مفاهیم را بخوبی می شناسند و از آن ها در زندگی روزمره به خوبی، سلاست و فصاحت کامل استفاده میکنند. حتی اگر کمترین اطلاعی از شعر و شاعری هم نداشته باشند.چرا شاعرانی مثل خودتان با ذوق و قریحه ای که دارند این تبحر را نداشته باشند؟
از این قطعات و کلید واژه ها ما کلام های ادبی گوناگونی می توانیم بسازیم و هر جایی که لازم شد از واژه های دیگر نیز استفاده بکنیم. اما چون این دستگاه را پیاده کرده ایم حدالمقدور موقع سوار کردن باید چیزی مشابه آن بسازیم. چون کلید واژه هایتان بسیار زیبا و مهم و شایان توجه هستند.فعل هایی که اغلب با
« دل »
همراه می شوند افعالی از قبیل
تپیدن با مصدر تپش،
تنگ شدن،
گرفتن،
خواستن
شور زدن
و از این قبیل است.
«لرزیدن» را برای دل حضور ذهن ندارم اگر هم باشد خیلی کم و استثنایی است که یکی هم در این سروده شماست.پس موقع سوار کردن این قطعات باید تکلیف « دل » را روشن کنیم. در مقابلِ محرکی عصبی و روانی مانند اندوه. معمولا دل در اثر اندوه تنگ می شود. یا چیزی را می خواهد.از جابجایی استفاده می کنیم. همیشه می توانیم چنین کاری انجام بدهیم. چون کار ما همین است. آنقدر این کار را باید انجام بدهیم تا به حسن تألیف یا فصاحت و یا روشنی و وضوح در گفتار نایل شویم. یا این که مثل مانای بزرگ بگوییم ما دیگر حوصله نداریم. آنوقت چه می شود . سروده ما نمادی از بی حوصلگی ما می شود. اما مانا یک استاد تواناست و می داند که به تصویر کشیدن پر از حوصلۀ
« بی حوصلگی »
یکی از بزرگترین هنرهای تجسمی شاعرانه است.بنده این کار را شروع می کنم ادامه آن را بخودتان واگذار می کنم.
«باید»
از کجا فرمان می گیرد.
از دل.
دل می خواهد کسی از فرط اندوه دلخواسته اش را در آغوش گیرد. پس:
اندوهگینم
آنچنان
لرزد تنم
خواهد دلم
گیرد در آغوشش
تو را
با کمترین جایگزینی ها و کلمات مهمان.
البته این را هم عرض کنم که هنوز این مطلب ناقص است و به شرح و بسط نیاز دارد.
ما اینجا «باید» را دادیم و «خواهد» را گرفتیم و «تنم» را هم اضافه کردیم.

بعد یک توضیح کلی برای همه دوستانی که کوتاه نویسند و اغلب هم اسامی خاصی روی آن ها می گذارند. بهانه اینست که عصر عصر تکنولوژیست و مردم حوصله خواندن ندارند. اما من جور دیگری می گویم. فضای مجازی و قدرت انتشار اطلاعات وسیع و پیام ها عده زیادی را ترغیب میکند که در کمترین فرصت و نازل ترین زحمت و بدون احساس نیاز به آموزش و مرارت در این فضا ظاهر شوند و کسب عنوان کنند. بدون این که به کم و کیف آن فکر کنند.
بنده مثالی از پدیده تبلور و اشباع می زنم که همه خانم ها آن را بخوبی بلدند. آب قند بتدریج که غلیظ تر و شیرین تر می شود می گویند اشباع شده است. بعد از آن شما نمی توانید قندی در آن محلول حل کنید مگر این که آن را بجوشانید. این کاریست که در ساختن نبات از آن استفاده میکنند. اما وقتی آب قند دوباره سرد شود نبات بصورت بلورهای قند ظاهر می شود.کوتاه نویسی و خلق کلمات قصار مثالش مانند همین تبلور و اشباع است. کسانی می توانند این کار را بخوبی و استادانه انجام بدهند و کلام نبات گونه بسازند که مطالعات قبلی ، اساسی، اصولی و کارهای بلند بالا داشته باشند آنوقت خودبخود این عمل تبلور و ظهور نبات پیش خواهد آمد و لاغیر.
از اطاله کلام عذرخواهی می کنم و بخاطر کلیت آن اجازه می خواهم که از گزینه نقد استفاده کنم تا سایر دوستان نیز بخوانند و خطاهای بنده را اصلاح کنند. راه پیشرفت راه زحمت، مطالعه و تمرین خستگی ناپذیر است و البته نقد و انتقاد. تأیید و تکذیب های بی اساس بزرگترین سمی است که کمترین خسارت آن اتلاف هزینه و وقت و عمر خواهد بود.شادکام باشید🌹

سلام آغاز فصل زیبای تابستان و بلندترین روز سال مبارک باد
سوالی از محضر دوستان می پرسم
چرا در وصف تابستان شعر چندان گفته نمی شود و ظاهرا از آمدنش خوشحال نمیشوند و تبریک نمی گویند؟