نامه ی اشتیاق

درود بر شما جناب خراسانی عزیز🌹🌱♻️

۱- دفتر اول ( زیر سایه ی خورشید )
سالهای ۷۸ و ۷۹

۲- دفتر دوم ( وسعتی برای گم شدن ) زمستان ۷۹ و بهار ۸۰

۳_ غریو خاموش ( سال ۸۰ )

۴- دقایق دلتنگ ( سالهای ۸۱ و نیمه اول ۸۲ )

۵- شاید ترانه ی آخر ( مهرماه ۸۲ تا مهرماه ۸۴ )

۶- در خفا با خفتگان ( مهر ۸۴ تا آذر ۸۸ )

۷- آواز دلشدگان ( از سال ۸۹ تا مهرماه ۹۲ )

۸- شور شمسی ( مهر ۹۲ تا مهر ۹۳ )

۹- با بوی گندمزار ( آبان ۹۳ تا پایان ۹۴ )

۱۰- حدیث آرزومندی ( سال ۹۵ )

۱۱- سروده های سرشکسته ( سالهای ۹۶ و ۹۷ )

۱۲- دفتر دیوانگی ( سال ۹۸ و بهار ۹۹ )

۱۳- گل‌هایی برای گلاله ( نیمه ی دوم ۹۹ تا آذر ۱۴۰۰ )

۱۴- خطوط خیس ( ۱۴۰۱ ، ۱۴۰۲ )
…
جمع کل : ۱۴ دفتر از سال ۱۳۷۸
۵۶۱ قطعه
حدود ۱۰٪ از شعرها ( به خصوص شعرهای بلند ) در سایت‌های رسمی منتشر شدند . که البته غیر از ” سایت شعر پاک ” دیگر در جایی فعالیت ندارم .
…
می خواستم ضمن سپاس از پدرم برای این همه محبتش، این را اضافه کنم که دقیقا با امید به چنین بازخوردهایی ، این دفاتر را مرتب و منظم در کانال خصوصی ام داشتم و دارم . راستش من فکر می کنم شعرها به دو گونه متولد می شوند : ۱- ساختن ۲- آفریدن
یعنی هم جوشش و هم کوشش را در پدید آمدن یک شعر ، دخیل می دانم که البته میزان دخالت هرکدام در شعرها و شاعرها متفاوت است . در خودم روش دوم جواب می دهد . یعنی هرگز تصمیم نمی گیرم که امروز شعری بنویسم . بلکه شعر است که هر زمان خودش مصلحت دانست ، سراغم می آید . چنانکه در یک شب ( پنجم بهمن ۷۹ ) ناگهان سی چهل قطعه آمد . و گاه می شد که یک سال بی شعر را سپری کنم ( مثل حالا که از آبان پارسال هنوز خطی ننوشتم ) . و اینکه معتقدم تصمیم گرفتن برای شعر ، اغلب به ضرر آن تمام می شود . جریانات و بیانیه ها و نشست‌ها و جلساتی از قبیل عریانیسم و پریسکه و شعر حجم و غزل مینیمال و … که عده ای دور هم جمع شده و خطوطی را ترسیم می کنند را زیاد بر نمی تابم . شعر به هر شکلی که بیاید _ چنانکه شاعرانه باشد_ نیکوست . و بایسته تر آنست که دستکم در زمان سرایش ، خود را به آن بسپاریم و لگامش نزنیم . پس از پایان سرایش ، می توان تغییراتی را ایجاد کرد که کار بهتر شود . قطعا مرحوم نیما و مرحوم شاملو نیز به هیچ خط کشی اعتنا نکردند و به کار خود مؤمن بودند . اگرچه نمی توانم روی تعارضاتی که مرحوم شاملو به شعر کلاسیک و حتا آوازهای کلاسیک داشت، چشم بپوشم . کاش آن مرحوم حالت تهاجمی خویش را تعدیل می نمود .

و بار دیگر سپاس
و بار دیگر قربانت شوم پدرجان 😘😘

سپاس گزار رحمت و زحمتی هستم که کشیدید خانم عبدلی عزیز و بی تردید سعی ام بر آن است که لطف شما را جبران کنم . در مورد آن پاراگراف که توضیح دادید ، این را اضافه کنم که رواقیان گروهی فکری بودند که البته شرح آنها را در کلاس ” تاریخ تفکر ” ( کانال تلگرام ) آوردم و فقط به اختصار بگویم که آنها معتقد بودند برای زندگی کسی از ما اجازه نخواست و ما بی آنکه مورد مشورت قرار بگیریم به دنیا آمدیم . برای جبران این توهین خودت برای مرگ خودت تصمیم بگیر . از این رو بسیاری از آنها در میانسالی خودکشی می کردند . و شکاکیون که منکر حقیقت واحد بودند و می گفتند که هر ملتی و هر انسانی ، پاره ای از حقیقت را در نزد خود دارد . در بحث عشقبازی هم شاعر به مخاطبش گفته : فلاسفه از لذت عشق محروم بودند چون در مورد آن فکر می کردند و تردید داشتند .

بار دیگر شما را سپاس

سلام حمیدجان
در این مورد یک داستان کوتاه برایتان تعریف می کنم :

روزی یک نفر از خواب بر می خیزد و ناگهان متوجه می شود در حال سقوط به دره ای تاریک است . به بالا می نگرد چیزی معلوم نیست و پایین را هم که نگاه می کند ، متوجه می شود ته دره چیزی مشخص نیست . وسط راه دستش به شاخه ی تاکی گیر می کند و نفسی چاق می کند . اما ته همان شاخه یک موش سیاه و یک موش سفید در حال جویدن شاخه هستند . سر شاخه هم چند خوشه ی انگور هست که دست او به بعضی از آنها می رسد و به بعضی نمی رسد .
او با خودش فکر می کند حالا که معلوم نیست از کجا پرت شدم به این شاخه و پیش از خواب چیزی به یادم نمی آید ، و این موش‌ها هم دست آخر شاخه را قطع خواهند کرد و معلومم نیست اون پایین به کجا پرت می شوم؟ آیا بهتر نیست بی خیال همه چیز شوم و از انگورهای دم دست لذت ببرم؟
دقیقا یادم نیست داستان را کجا شنیده یا خوانده ام؟ صاحب داستان نتیجه می گیرد که آن شاخه ی تاک ، شاخه ی زندگی ست که ما در هبوط خود از ازل به ابد ، مدتی محدود و معدود به آن گیر می کنیم . و آن موش‌ها که در حال قطع کردن شاخه ی زندگی هستند، شب و روز هستند . و آن انگورها لذت ها و کیف هایی ست که می توانیم هرکدام که دم دستمان است را استفاده کنیم و بی خیال آغاز و انجام شده و زندگی مان را به فلسفیدن در مورد سوالاتی که هیچ کس پاسخش را نمی داند و فقط مشتی اباطیل و افسانه به ما تحویل دادند را حرام نکنیم .

آنچه در مورد خدا و قیامت و بهشت و دوزخ برای ما گفته اند ، فاقد برهان است و دلیلی قانع کننده برای عقل ندارد . همه را ” دیوید هیوم ” پاسخ داده . اگر دوست داشتی شماره ی بنده در پروفایلم هست تا شما را به کانالی دعوت کنم ( تاریخ تفکر ) که با سیر افکار انسانی در طول تاریخ آشناتر شوید . و چند کتاب کوچک هم برات به تلگرام یا واتساپ بفرستم . در مورد سوالات شما بنده بیشتر با متفکران اگزیستانسیالیسم ( هایدگر ، کامو ، سارتر و .. ) هم عقیده ام . که هیچ هدفی از آفرینش انسان وجود نداشته و این خود ما هستیم که برای شیرین کردن زندگی مان بایستی هدفی بسازیم . اما در زمینه ی اخلاق با آنها موافق نیستم و بیشتر با آرای امانوئل کانت موافقت دارم که اخلاق وظیفه ی بشر است برای بقا . و توقع هیچ پاداشی هم نباید داشته باشد .
باز هم از سوالتان ممنونم . و اگر مدیر محترم سایت موافق باشند ، سوال و پاسخ را در قسمت نقد قرار دهند که دیگر دوستان نیز مطالعه و یا ورود کنند.

سلام جناب گیوه چیان
سؤالی کرده اید ا ما از کجا آمده ایم، برای چه آمده ایم و به کجا خواهیم رفت؟و‌قطعا جواب هایی هم برای سؤال شما وجود دارد که نمی توان به آن ها ایمان قاطع داشته باشیم اما بنده بنا به تفکرات خاص خودم که در تئوری بی نهایت شعور و توانایی در بی نهایت ذره قابل بحث است معتقدم از خدا آمده ایم و برای چه آمده ایم این است که خدا می خواهد بداند چقدر می داند و‌به کجا خواهیم رفت هم جوابش مشخص است به آنجایی که اول آمده ایم دلیلی برای چه آمده ایم دارم که خدا دانش خود را بررسی می کند دارم و آن این است نمودار کسب دانش بشر صعودی ست و هرگز نزولی نیست بهشت و‌جهنم و آدم و حوا و سیب و گندم و این حرف ها داستانی بیش نیست بنده عقیده دارم بهشت و جهنم در دانش بشری نمی گنجد و هر دو آن در شأن خداوند نیست نه خداوند حوری به کسی هبه می کند و نه نعوذبالله چون آدم خوران وحشی آتشی برپا خواهد کرد و از برشته شدن بندگانش لذت خواهد برد این موارد عاری از حقیقت علمی ست آن‌ موجودی که در هستی (در کل هستی) هم‌اکنون‌ بیش از همه ی موجودات دیگر می داند آن خدایی ست که به حدی از دانش خود پی برده است و‌چون دانش الهی بی نهایت است این پروسه بی نهایت زمانبر است

و این شعر را شما زیبا دیده اید . و این زیبا دیدن ، خود هنری ست که پای در رکاب شعر می نهد …

دل آدمی ، سرمایه ی عظیمی ست . و آنکه دلش را داده، کوچک نیست . که دل دادن هنر بزرگان است …

بی هیچ تردید و تعارفی ، این احساس خالص میان ما دو جانبه س . من نیز شما را چون کلمات دوست دارم .

البته که شعر گرامی ست . و گرامی تر آنکه شعر را از ناشعر باز می شناسد و سنگ محک در دستان اوست . سپاس برای آمدنت

و شما نیز مثل همیشه مهربان و رئوف و با معرفت هستید …

بنده نیز برای جنابتان آرزوی سلامتی دارم
صفا آوردید