حدیث کربلا (بازگویی منظوم حدیث امام رضا(ع) به نقل از ریان ابن شبیب)

بسم رب الشهداء و النور
حدیث کربلا
چون سحرگه میگذشت از کوی ما بادصبا
برفشاند از دامنش بر صبح خیزان نافه ها
نافه های مشکبوی آهوان مشکبار
خستگان عشق و حیرت وضع و بیمار وفا
جمله نالان وسراسیمه به دشت زندگی
جمله سرگردان زصید و دام صیاد قضا
هست جان عاشقان در اوج خوف و اضطراب
در پی امن و ضمان هشتمین نور خدا
بوی عطراز خون دلهاشان به عالم منتشر
در حریم بارگاه آسمانی رضا
درپناه احتشام حضرت شمس الشموس
تا رهایی یابد از بند غم وداغ بلا
گرچه آقایم رضا پشت وپناه عالم است
لیک بیتاب است و خونین دل ز داغ کربلا
چشم او مجروح ازاشک است و خون بارد عیان
این حقیقت در حیات حضرتش شد برملا
بشنو آن دم چون ریان ابن شبیب آمد به پیش
در محرم شد مشرف نزد آن شاه ولا
دید موج ماتم از روی مبارک ساطع است
حیرت آورد او در آن مجلس از آن ابتلا
عرض کرد ای فخر عالم بهجت عرش برین
ای فدای مقدم تو جان بیمقدار ما
چیست این حالت بفرماای عزیز مصطفی
بازگو ای حضرت تو مرجع ایمان ما
لب گشود آن دم امام و گفت با لحنی حزین
کای ریان بشنو حدیث پرگداز کربلا
گفت آیا روزه ای یا ابن شبیب؛او گفت نه
چیست علت بازگو ای پور پاک مرتضی
گفت ذکر زکّریا رابه قرآن خوانده ای
در نصوص نوربار نغز آیات هدی
چون محرم گشت آغاز آن نبی محترم
رفت در محراب و بر درگاه حق کرد التجا
از خدا کرد او طلب ذریه ای پاک و ذکی
گفت هر آیینه یارب تو سمیعی بر دعا
در میان ذکر او خیل ملائک آمدند
تا دهند او را بشارتها به الطاف خدا
کای زکریا تورا بخشید از احسان قدیم
نعمت یحیی تعالی رب جل و علا
هرکه لب را روزه دارد در چنین روزی بدان
حق رحمان خواهش اورا کند بی شک روا
آن گه از افسوس آهی برکشید از دل امام
گفت زنهار از جفای مسلمین در حق ما
در زمان جاهلی هم بود ظلم و قتل و حرب
نزد قوم تازیان بس زشت وضع و ناروا
مسلمین بی ابا از حرمت ماه حرام
خیره بنهادند حق مصطفی را زیر پا
دست در کشتار فرزندان وی بردند و هیچ
مایه کم نگذاشتند ازظلم و بیداد وجفا
زان سپس یغمای اهل البیت بود وبعد ازآن
در اسارت دست بستند از همه نسوان ما
این چنین نامردمان کوردل در روزگار
دور باشند از سلام و امن و غفران خدا
گوش کن یا ابن شبیب آن دم که گریه آیدت
بر حسین فاطمه موقوف کن آن گریه را
آن که ذبحش همچو قربانی به دشت نینوا
خون فکنده دردل پرحسرت ارض و سما
آن که هجده نور پاک از دودمانش کشته شد
در هجوم ظلمت و تاریکی اهل دغا
آسمانها وزمین از قتل او نالان شدند
بشنو ای ابن شبیب از جان ودل این ماجرا
چون ملائک را خبر شد چار فوج پرشتاب
پرکشان رفتند سوی آن ولی مبتلا
لیک چون وارد شدند اورا ذبیحی یافتند
پایمال نعل اسبان در زمین کربلا
زان زمان ژولیده و زارند وخاک آلوده اند
بر مزار شاه دین چون ابر گریان در عزا
اشکریزان باشعار یالثارات الحسین
تا قیام حضرت قائم شود آخر به پا
جد من فرمود:«چون جد مرا کشتند زار
طرفه میبارید خون وخاک سرخی از هوا»
نیک دریاب ای ریان گر گریه کردی برحسین چنان کز شدت آن خیس گردد گونه ها
هر گناهی کرده باشی هرچه از خرد وکلان
بخشش یزدان بر آن شامل شود زان گریه ها
گر که میخواهی لقای حق به تو نائل شود
پس زیارت کن حسین پاک را از هرکجا
گرکه خواهی همنشین گردی بدان دیگر سرای
با جمال احمد و آل صفی مصطفی
لعن کن بر قاتلان جد پاک من حسین
تو برائت جو از آن ناپاک قوم اشقیا
گرثواب جانفشانی باحسینت آرزو است
هر زمان اورا به یادآوردی از فضل خدا
بازگو ای کاش من هم باشما بودم قرین
تاکه با فوز شهادت می شدم از خود رها
ای ریان ابن شبیب آیا تو خواهی در بهشت
آن شرف یابی که همواره شوی همراه ما
پس به حزن ما حزین باش و به شادی های ما
شادباش و اینچنین همراه شو با اولیا
بر تو باد اینک ولا و حب ما آل رسول
هوش دار اینک از این نعمت تو یابی بهره ها
هرچه محبوب است نزد آدمی دراین جهان
گرچه سنگی باشد آن محبوب وی در این سرای
عاقبت محشور گردد باهمان محبوب خود
آدمی در آخرت این گونه میبیند جزا
یارب این دم از تو میخواهم به حق مصطفی
هم به حق عمق مظلومیت آل عبا
هم به نورانیت آن نه امام پاکدین
جمله از اولاد ارباب شهید کربلا
عفوکن کوه گناهم راو توفیقم بده
تاشوم یک قطره ناچیز بحر مرتضی
جان مارا بذل کن در راه مولایم حسین
تحت اشراف امام عصر کن مارا فدا
بارالها کی فرج گردد نصیب شیعیان
کی دراین عالم برآید آفتاب والضحی
کی رسد وقت قتال وانتقام کربلا
کی بیابد سینه مولایمان مهدی شفا
درامید رستگاری راسخ و مردانه شد
باغم سبز حسین این دل چو گردید آشنا
بایداینک در خلوص و حب او قابل شویم
تارسد پروانه نصرت به درگاه خدا
مهدی از‌ رود سرشک این شعر خود را آب داد
تا بپیوندد به اقیانوس معنای ولا
ای حسین فاطمه این مختصر را هم بخر
با نگاه جود خود دریاب این بیچاره را
دم فروبستم که هرچه گفته‌ام بس اندک است
حاش لله که ندارد بحر این غم منتها

غبار دستگاه حسینی–مهدی رستگاری
عاشورای سال ۱۳۹۲
دفتر شعر شیدایی
۵۳۱

پانوشت:
عن الریان بن شبیب قال : دخلت علی الرضا علیه السلام فی اول یوم من المحرم ، فقال : یا ابن شبیب اصائم انت ؟ فقلت : لا، فقال : ان هذا الیوم هو الیوم الذی دعا فیه زکریا علیه السلام ربه عزوجل فقال: «رب هب لی من لدنک ذریه طیبه انک سمیع الدعاء» فاستجاب الله له وامر الملائکه، فنادت زکریا« وهو قائم یصلی فی المحراب ان الله یبشرک بیحیی » فمن صام هذا الیوم ثم دعا الله عزوجل استجاب الله له کما استجاب الله لزکریا ،ثم قال : یا ابن شبیب ان المحرم هوالشهر الذی کان اهل الجاهلیه یحرمون فیه الظلم والقتال لحرمته ، فما عرفت هذه الامه حرمه شهرها ، ولا حرمه نبیها صلی الله علیه وآله ، لقد قتلوا فی هذا الشهر ذریته وسبوا نساءه ، وانتهبوا ثقله ، فلا غفرالله لهم ذلک ابدا ، یا ابن شبیب ان کنت باکیا لشی ء فا بک للحسین بن علی بن ابی طالب علیهما السلام ، فا نه ذبح کما یذبح الکبش ، وقتل معه من اهل بیته ثمانیه عشر رجلا ما لهم فی الارض شبیهون ، ولقد بکت السموات السبع والارضون لقتله ، ولقد نزل الی الارض من الملائکه اربعه آلاف لنصره ، فلم یؤذن لهم ، فهم عند قبره شعث غبر الی ان یقوم القائم علیه السلام ، فیکونون من انصاره وشعارهم : یا لثارات الحسین .یا ابن شبیب ، لقد حدثنی ابی ، عن ابیه ، عن جده علیهم السلام : انه لما قتل جدی الحسین صلوات الله علیه أمطرت السماء دما و ترابا أحمر، یا ابن شبیب ، ان بکیت علی الحسین حتی تصیر دموعک علی خدیک غفرالله لک کل ذنب اذنبته صغیرا کان او کبیرا ، قلیلا کان او کثیرا ، یا ابن شبیب ان سرک ان تلقی الله عزوجل ولا ذنب علیک فزر الحسین علیه السلام ، یا ابن شبیب ان سرک ان تسکن الغرف المبنیه فی الجنه مع النبی صلی الله علیه وآله و سلم ، فالعن قتله الحسین ، یا ابن شبیب ان سرک ان یکون لک من الثواب مثل ما لمن استشهد مع الحسین بن علی علیهما السلام فقل متی ذکرته : یا لیتنی کنت معهم فأفوز فوزا عظیما ، یا ابن شبیب ان سرک ان تکون معنا فی الدرجات العلی من الجنان فاحزن لحزننا وافرح لفرحنا، وعلیک بولا یتنا ، فلوان رجلا احب حجرا لحشره الله عزوجل معه یوم القیامه.
منبع: «بحارالأنوار ج ۴۴ص ۲۸۵-عیون أخبارالرضا(ع)، ج۱ ص ۲۹۹