شاعر کویر

شــــاعـر کــــویـر

آن بلبــــلم که در دل صــحـرای زنـــــدگی
دلبســته صـداقـت خاری اسـت خاطـــرم
آســوده از خیــال شـــقـایـق ز یــاد ســرو
فارغ ز عشــوه های بهــاریــست خاطــرم

هم صحبــتـم به خاک کـویـری که می تپـد
در ســینه اش سـراب عطــش بار آتشــین
می نوشم از سراب و چه ســـیراب می شوم
از شــکـر می نهم سـر آشــفتـــه بر زمیـن

در حیــرتم ز بلبـل بســتان که این چنـیـن
می ســوزد از فــراق گل و نـــاله می کنـد
بی شک خبــر نــدارد از احــوال بلبــــلی
کـو را کــویـــرغمــزده ای والــه می کنـد

ای بلبــلان ســـرو و گلسـتان و یاســـمن
دنیـــا به کامتــان گــل زیبـــا حلالتـــان
بر خـارهای ایــن دل تفــتیـده ام قســــم
باور کنیــــد غبــطه نخــوردم به حالتــان

در دامـن کویــر و بیــابان سـخاوتی است
کان را میـــان باغ و گلســتـان ندیــده ام
در تیــغـهای خار مغیــلان صداقــتی است
ماننــد آن بــه دامن بســتـان ندیـــده ام

اینجـا چهـار فصــل خـدا کهــربایی اسـت
خاکی و تشـنه رنگ خدا یاس و سـوسنش
در هر بهاربیــم خزان نیسـت تا که نیست
فـرقی میـــان آذر و مـــرداد و بهـمــنش

ریگ روان و خار مغــیلان نشــــانی اش
افتــادگی طبیــعت و رســم و سـرشت او
لبــریــز از ســــتاره و مهـتــاب دامنــش
صد کهکشــان ســتاره شب سـرنوشت او

ایـنجا مـراد جــز به صـبوری نمی دهنــد
فخری به جز به تاول لبهای تشـــنه نیست
ســــوز نهان ســـینه خنیــاگــران وصـل
کمتر ز ســوز آتش و از هُرم دشــنه نیست

در آســمان صــاف و طــلایی او هنــــوز
خورشــید می درخشـد و دل آفتابی است
در زیـــر آفتــاب تـن خاک نقــره ایسـت
اینــجا نه کـم ز پهـنــه دریــای آبی است

بی شک خوش است جلــوه گل در برِ چمـن
وان خوشــتر آنکه جلـــوه کنــد در برِ مغاک
سـرگشــته بلبـــلی که دلاویـــزه گل است
سرخوش ولی دلی که سپـرده است تن به خاک

بایــد درونمان پــرِ گـل باشـــــد و چمــن
تا رونــق چمـــن نکـنــــد بیـقـــــرارمان
بایــد بهـــار شـیـــوه دلهــایمــان شـــود
تا هــر خــزان سـیــه نکـنـــد روزگــارمان

ای بلبــلان خـوب چمـن بیـدلی بس است
دیگر نه عشـــوه هـای گـل و نـاز نـوبـهـار
تا کی دو گـوش باغ بهـارانتــان پــر است
از ســـوز نالــه های شــما خنـــده نـــگار

اُفتــاده از بهـــار اگــر گلشـــــن شــــما
این دشـت پر ســخاوت دل ، این کویـر ما
دانم به یک عبــور نمک گیــر می شــویــد
هشـــدار ای رفـیـــق نگـــردی اســیـر ما

مریم محبوب – 1387