محبس

🙏🙏🙏🙏🌺🌺🌺🌺💐💐💐💐

سلام و درود عزیز بزرگوار

حقیر شاگرد دون‌پایه‌ای در محضر ادبیاتم و لاغیر
امیدوارم به شما و احدی از عزیزان محفل شعر پاک بر نخورد ولی ایران قریب به ۸۵ میلیون جمعیّت دارد، ۹۰ میلیون نفر از آن شاعر و ترانه‌سرایند و ۱۰۰ میلیون استاد و نقاد و خلاصهٔ کلام بلبشویی‌ شده در ادبیات!

به قول یکی از دوستان خوش‌شعر سرکار خانم دکتر بابایی اگر مارا استاد خطاب کنند امثالِ جناب قیصر امین‌پورِ ماه‌شعر و سیدحسن حسینی مهرگوی و سهراب سپهری گل‌اندیش را چه بخوانیم آن‌وقت:

فرا استاد
یا هساپسا استاد

بنابراین خواهش این خاکسارست حقیر را “رضا” یا “سید” خطاب بفرمایید!

در مورد نقدٍ اثرِ عزیزِ حضرتعالی نیز کم‌بنیه و کوچک‌زارتر از این حرفام ولی با این تفاصیل مهربان دوست شاعری به حقیر توصیه‌ای را هدیه فرمودند، کمین نیز آن را با احترام کادو و به شما بزرگوار اهدا می‌کنم:

حتماً نباید منتظر باشیم شعر من نوعی مورد نقد قرار بگیرد، با خواندنِ نقدهایی که بر آثار و اشعار دیگران شده و می‌شود به خیلی از نقاطِ ضعف و نکاتِ مهم پی می‌بریم که در اشعارِ خودمان نیز وجود دارد و می‌توانیم آنها را رفع کنیم!

محضر مبارک شما جسارت، وَ دو نگاه خود را نیز تقدیم می‌کنم شاید مفید فایده باشد ‌و مثمر ثمر!

۱_ اوّل

ادبیات سال‌هاست دیگر سِیر جهان‌شمولی دارد و زی در یک وطنِ و موطنِ خاصِ ادبی شاعر و نویسنده، وَ در کل صاحب قلم را تک‌بُعدی می‌کند، زیبنده است ادیبِ عصرِ معاصر بی وطن باشد و دست به غور و غواصی در تمام مرزهایِ ادبی بزند تا از نگاهی جهان‌وطن برخوردار گردد!

فرضِ مثال هم دیوان حضرت حافظ را بخواند و به‌انحای مختلف از آن بهره ببرد هم هم‌جوارش اشعارِ *دانته آلیگیری* را مطالعه کند، هم از بوستان و گلستانِ سعدیِ جان تلمذ کند هم در دریایِ اشعارِ فرازمندِ *لزلی مارمون سیلکو* و *جوی هارجو* تن به آب و دست به شناسایی زیبایی بزند، هم از صنایع بدایع شعر پارسی آگاه گردد هم به‌طورِ مثال از آثار دیالکتیک و چیزمحوری و فرانسکور و… در شعر مطلع باشد، هم سبک هندی و عراقی و خراسانی و… را در شعر پارسی رصد کند هم از مکاتب امپرسیونیسم و فرانکفورت و… نگاه شعرش را پُر کند، و خلاصه هم‌وطنِ تمامِ ادیان و فِرقِ ادبی و ادبیاتیِ جهان‌شامل و جهان‌شمول باشد!

_ دو

از دیدِ حقیر اعتنا و التفات به نقد و آنچه از دیرباز در وجه آموزشی بیان شده اگر چه عالی‌ست امّا کافی نیست چرا که هنر متمایز از علم‌ست و آنچه تا اکنون فرموده‌اند و به ما رسیده اگرچه شایسته امّا فرضیه و تئوری‌ست، چرا که هنر مثل علم مطلق و منطق پذیر نیست و هرگز در هنر دو به اضافه دو چهار نمی‌شود لذا از دیدِ کمترین هر شاعر بایسته و شایسته است پس از خوانش‌ و مطالعه و غور و گزینش و به‌گزینی تمامِ حرف دیروز تا امروز، مرامنامه‌ای برای رفتارِ شعری خود داشته باشد و اسیرِ قطبهٔ این قطب است و آن قطب نشود!

فرض مثال حضرت حافظ و عطار و… را بخواند و دل به آنها بدهد اما جایی اگر به هرگونه اشکال، حالا چه اشکال قافیه چه اَشکالِ اِشکالِ دیگر برخورد تعصب را دور بریزد و با خود یا دیگران نگوید: چون آنها چنین نوشته‌اند پس صحیح است، آنها نیز بشر بوده‌اند و ممکن‌الخطا، حال چه در بسترِ زندگی چه در زمینهٔ شعر!

سلامت باشید