🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃
| تاریخ عضویت: | ۱۴۰۰/۰۴/۲۹ |
| تعداد شعر: | 27 |
| تعداد مطالب: | |
| آخرین فعالیت | ۱۴۰۰/۰۶/۱۳ |
مهلت بده؛ ای زندگی، فرزند خوانده را !
این آدم از خود گریز خانه رانده را !
بگذار تا تنها شود، آنی به حال خویش !
بگذار تاکه بگذرد از ریشه های خویش !
دستی بزن که پا بگیرد، زیر پای خاک !
تا یاد گیرد خیزش از سرو بلند و تاک !
حسرت شده تا از من و دنیا رها شود !
از بند بند ریشه ها ی خود، جدا شود !
خواهد که با ستاره یا گلها سفر کند !
از دوزخ گمراه آدم ها، حذر کند !
خواهد که چون باران و دریا، دیده، تر کند !
آن چشم های خیس را، از خنده پرکند !
با او مگو از شاه آدم، بگذر از گدا !
او را ببر، تا وادی از آدمی رها !
من دردها دارم بیا، ای کودک درون !
بامن بمان، تا پرکشم از تنگی ام برون !
رفتن شده حسرت، میان پیله، می تنم !
می خواندم پروازها، آن پیله می کنم؟!
آخر، از این زندان، شبی پرواز می کنم !
زنجیر صدها ناله و غم باز می کنم !
کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (2):
کاربرانی که این شعر را خوانده اند (8):
درود .سپاسگزارم .آموختم از کلامتان 🙏🌹
سلام با اجازه اگر بتوانید دو نکته را در سروده رعایت بفرمایید شعرتان فرازمندنر می‌شود! یک: ارتباطِ دو مصراع
طارق خراسانی در همراه با سکوتی آرام
سلام مانای عزیز از نقد زیبایت دانستم به حقیقت شعر بخوبی پی برده ای برای دخترم سارا
معصومه بیرانوند در همراه با سکوتی آرام
سلام و درود بر شما خیلی جالب بود و پر معنا
مهرداد مانا در همراه با سکوتی آرام
و بالاخره شعر سپید واقعی را از این قلم خواندم . شعری کوتاه که مانند
تیر 31, 1400
احسنت
چه زیبا
و چه وزن جالبی🌿🌹
پاسخ
بستن فرم