نپرس از چشم های خسته ام احوال باران را

که من یکریز باریدم تمام طول تهران را

نفست را به تن رود نزن می‌ترسم

ماهیان عاشق لبخند نجیبت بشوند

پشت پیچ عمیقِ یک تپه ؛ زیر یک تخته سنگ غر می‌زد

در خیالات نی لبک بود و ؛ روی لبهاش چنگ غر می‌زد

مثل یک شعلۀ مصنوعی مادام العمر

روزهایم همه پاسوختۀ تکرار است

از آن روزی که دنیا دیدنی شد در بهارانت

خدا هم مثل من عاشق شد انگاری به چشمانت

دست هایی که میسازند مقدسترند از لب هایی که دعا میخوانند

(کوروش کبیر)

اين عصر كه عصر ظلمت و بيداد است

شاعر همه ی  رسالتش فرياد است

هفدهم آبان سالروز درگذشت نویسنده و مترجم معاصر محمدعلی جمال زاده است؛ پدر داستان نویسی کوتاه ایران که با داستان های انتقادی، ساده، طنزآمیز و سرشار از ضرب المثل ها و اصطلاح های عامیانه، آغازگر سبک واقع گرایی در ادبیات فارسی شد.

سید محمدعلی جمال زاده در بیست و سوم دی 1274 هجری خورشیدی در شهر اصفهان دیده به جهان گشود. پدر او سید جمال الدین واعظ همدانی روحانی مبارز و از رهبران مشروطه خواه در اصفهان بود.

وزن این لالایی، ده هجایی از اوزان قدیم ایرانی و از اوزان گاتاهاست. همه اشعار تک بیتی و فولکلوری ترانه های کردی نیز برهمین وزن است….

این لالایی را از زبان مادر مهرآیین‌ام زنده یاد "مینا ایزدمهر بوره‌که‌یی" شنیده ام که عینا در اینجا می‌ آید: