فصل فاصله ها

فرصت فریاد فرهاد بود

بی نخ ات

در اوج تنهایی ام

در مرام کویر نیست دریا شدن

وقتی شانه های لرزانش

بخشیدم تمام بودنم را

به کسی که در انتهای راه ایستاده بود

بازی رنگ ها

شیطنت فصل هاست

سلام و عرض ادب خدمت دوستان گرامی

هر چند اسکلت الفبایی زبان فارسی در نوشتار و آهنگ اصلی واژه ها در گفتار طی قرن ها کم و بیش پا بر جا مانده،اما ساختار فرعی واژه ها و جمله ها تحت شرایط اقتصادی و اجتماعی تحولات زیادی را گذرانده است. کلماتی که در فرهنگ مادی مردم زمینه استفاده نداشته مهجور و از رده خارج شده،کلماتی با قبول بعضی تغییرها به جا مانده و کلماتی بیگانه  بی هیچ تغییر و شکل خارجی خود در زبان فارسی کاربرد پیدا کرده است. بی شک  پیش از آن که یک زبان به عنوان زبان رسمی در کشوری رایج شود،لهجه های محلی از ارزشی یکسان برخور دارند اما همین که زبانی استاندارد در سرزمینی به وجود آمد،از آن پس دیگر گویش های محلی ارزش های کاربردی و اجتماعی خود را در سطح وسیع کشور از دست می  دهند.      

سلام و عرض ادب

در قالبی مانند غزل،واژگان معمولا آن جا که ردیف و یا قافیه باشند،تعیین کننده اند،در حالی که ساختار یک اثر تمام واژها نقشی یک سان و برآمده از چگونگی قرار گرفتن در شعر ایفا می کنند. قالب پیش از سروده شدن یک اثر وجود خارجی دارد اما ساختار یک شعر،هم زمان با سرودن آن شکل می گیرد و چیزی جدا از همان عناصر سازنده آن است.نکته دیگر در تفاوت بین قالب و ساختار این است که قالب مجموعه ای از آثار را در بر می گیرد.هزاران شعر را می توان در قالب غزل دسته بندی کرد. تعداد اشعار نیمایی و سپید هم نامحدود است،اما ساختار یک شعر از آن جا که اجزای آن ،با اجزای شعر دیگر متفاوت است،منحصر به خود آن است(ساختار یک شعر اثر انگشت شعر است)و آنچه گفتیم،ارزش یک ساختار در تناسب هنری آن است. غزل از نظر ساختاری به چند دسته اصلی طبقه بندی می شود: نوع اول: گونه ی غزل با ساختار کاملا سنتی است.در این نوع برخی شاعران غزل را به شیوه ی شاعران گذشته می سرایند و در چارچوب غزل هیچ گونه تغییری ایجاد نمی کنند نوع دوم:غزل با ساختار نیمه سنتی است.این دسته ازشاعران علاوه بر استفاده از زبان ساده و وزن های ملایم و گاه بلند به نوع آوری هایی محدود در قافیه و ردیف علاقه نشان می دهند نوع سوم:غزل با ساختار نوگراست.در این گونه علاوه بر توجه به سلامت قالب غزل،در وزن،قافیه و ردیف نیز نوآوری هایی دیده می شود که در عروض کهن توجیه پذیر نیست.تنوع موضوعی،تغییر لحن،استفاده از روایت و بیان نمایشنامه ای،حذف،شیوه نوشتار و در کنار آن تنوع وزنی و استفاده از وزن های بلند،از ویژگی های این گونه غزل است نوع چهارم:غزل با ساختار آزاد است.شاعران این گونه علاوه بر مفاهیم روزمره و استفاده از نوآوری های گونه ی قبل،به نوآوری های ویژه ی زبانی،ساختاری و نحوی و گاه حذف هایی پیاپی،تغییر فضا،استفاده ارز وزن های یکنواختعلاقه نشان می دهند.