سرنخ

سرنخ که نخ می شود در سوزن هایی که مدام تنم را وصله می کنند تا زخم ها را از تیغ نگاه تو برهاند
سرنخ این زخم تا وصله هایی که پنبه را در آتش می اندازد اولین سرنخ ،نخ به نخ ریسه شده عمرم است تا به یاد داشته باشم
هیچ کس پندار نخ را ناجور به سمت آرامش تو هل نمی دهد
گاهی هول می شوم تا آب مرا به سمت سیل باران هل دهد تا نخم را بشکافم شبیه کسی که در باران مدام زخم هایش را می شست
هورا !به قدری در آرامش نگاهت سرازیر می شوم در احساسی که هنوز نام مرا نمی داند وبی پروا مرا به سمت سرنخ گره شده می کشاند
گاهی پنجره ،جسمم را سیاه تر از واقعیت خود می کند آری چه احساس تلخی ست وقتی نمی توانم برای نخ تو سرنخی از یک شعر جدید باشم
گاهی سایه ها مودب از کنارم رد می شوند وبه سرم می زند اقیانوس ها را در بغل بگیرم تا با نخ وسرنخ تو وصله ی اقیانوسی شوم
شکاف ،جان من بشکاف با سوزن ویا هرچه در دست داری
گاهی جزیره ها از پس این نخ پابرهنه به سمت جنگلهای آتش گرفته می روند
با ترس و وحشت با نفس های من نخ را
تا امتداد چشم ها متعلق به تصمیم یک برگشتن بکن
مجبور می شوم روی عکس موج ها بخوابم واقیانوس ها را نا منتظر از هم جدا کنم با نخ نامریی که تو در چشمم فرو بستی

چقدر بزرگتر شده ام از گره کوچک نخی که هنوز سرنخی ندارد
با احترام امیر راهین
تقدیم به شبیه ترین کسی که مدام خودراستاره دریایی اقیانوس ها می خواند