عهد علی بن ابی طالب(قسمت اول)

عهد علّي بن ابي­طالب(قسمتی از رُمان ناتمام تاریخی چهارده معصوم)

خدايا! خداي مهربان! خداي توبه­پذير! بر اين كوير خشكيده – كه سال­هاست باران اُلفَتي نديده است– ترحّمي فرما و ما را به گناهانِ بَدانِ­مان از رحمتت دور مدار كه ما از گناهان­مان به درگاه اميدپرور بخشايشت پناه آورده­ايم. «رَبَّنا لاتُزِغ قُلوبَنا بَعدَ اِذهَدَيتَنا وَهَب لَنا مِن لَدُنكَ رَحمةً إنَّكَ اَنتَ الوَهّاب».

خدا را شكر كه دوباره مردم، پس از آشفتگي، به سوي حق بر مي­گردند. چه جمعيّت عظيمي ­است! چه جمعيّت عظيمي! چنين جمعيّتي، ستودني­ است اگر تحمّل عدالت پروري او در آنها باشد و اگر پيمانش را پس از بيعت نشكنند. ترس فردايم از اين است و ترس امروزم از اين كه خداي نخواسته، اين انبوهِ تشنگانِ حمله­ور به سوي آب، رود را به خون بکِشانند و رود از اين همه هجومِ عطش، لگدمال و مُشت­آلوده نشود كه او تنها مسيرِ رسيدنِ اين كويرنشينانِ خشكي زده به درياي بي­كرانِ آسمان رنگ است. انبوهِ تراكم، تراكمِ انبوه، اكنون بر زمين مدينه معنا مي­شود – آن هم بعد از بيست و پنج سال تنهايي، بيست و پنج سال يتيمي، بيست و پنج سال ….

 مردم، گروه گروه مي­آيند براي بيعت، ولي عليّ­بن­ابي­طالب نمي­دانم چرا از آنها كناره مي­گيرد و هر چه اصرار مي­كنند، تمايلي نشان نمي­دهد. مي­دانم كه او مرد دنيا نيست؛ امّا صحبت از ادامه­ي سنّت پيامبر خداست. شايد همان طور كه گمان مي­كنم، طاقتِ عدالت پروري­اش را بزرگان اين امّت ندارند. همان­ها كه هميشه جهت‌دهندگانِ جريانِ خلافت بوده­اند و اين جمعيّتِ به ستوه آمده، نشانه­ي پايانِ طاقتِ مسلمانان از خليفه­­ سازي ­هاي منهاي علي­ است؛ مخصوصاً‌ خليفه­اي كه قاتلانش گروهي پراكنده بوده و آشوبي به پا كرده­اند. خليفه­ي مقتول، عملي داشت و اعمالي كه عكس­العملش را ديديم و امروز، مردم سرخورده­ از سه شكستِ پياپيِ پس از رسول خدا، خسته از خليفه ­سازي­ هاي بي­پشتوانه­ي كتاب و سنّت، جمعيتّي بي­نظير، تشكيل داده­اند و هنوز حرف خليفه­ي دوّم – كه گفت: انتخاب ابوبكر، كاري بي­اساس بود كه اميدوارم خدا، شرّ آن را از ما بر دارد – گوش­هاي دوستداران سنّت پيامبر را مي­آزارد و ديگر بيش از حدّ توان، خسته از «فلته»­هاي عمري گشته­اند و اين سوّمين خليفه هم عملي داشت و اعمالي كه عكس­المعلش را ديديم. ديديم كه بر او به سختي شوريدند و پيكره­ي حكومتش را – كه بر پايه­ي اعتمادِ چشم بسته به خويشانِ اموي­اش فربه شده بود – دريدند و او را پس از چندين روز محاصره، در سختي شديد و شايد حتّي در تشنگي سخت، رها كردند تا پس از سال­ها پُرخوري از سفره­ي وسوسه­اندازِ خلافت، حالا لب بسته و فرو نشسته در حسرت، به ترك اين دنياي بي­وفا بيانديشد؛ به دنياي بي­وفايي كه حتيّ براي خليفه­ي ذوالنّورين اسلام هم تبعيضي قائل نيست و بعيد نيست او را پس از ديدار با عزرائيل ملك‌الموت، بي غسل و كفن و حتی شايد در گورستان يهوديان، تنها بگذارد. گفتم: عزرائيل.  خداوندا! به حقِّ فرزندانِ آن بزرگمردي كه مردم، اين گونه در طلب بيعتش ازدحام كرده­اند، جان او را و جان حسن و حسينش را حفظ بفرما كه مي­ترسم در اين هجومِ هيجانيِ پُرشمار …. زبانم لال! خداوندا! اگر جانم را و هر چه دارم را به جاي آنها  فديه مي­پذيري، فدايشان مي­كنم تا گزندي به جانان­مان نرسد كه ديگر بيش­ از اين، اسلام و مسلمانان، تاب يتيمي ندارند. خوشا به حال ابامحمّد و اباعبدالله كه فرزندان اباالحسن هستند و اي كاش! من نيز چنين پدري داشتم و يا اگر هم نه – كه آن پدر براي آن چنان فرزنداني، بهتر است – اي كاش! من هم پدري داشتم شيفته­ي محبّت اميرالمؤمنين و اي كاش! نبود اين همه احترامي كه بيهوده بر من روا مي­دارند كه پدرم آن چنان مردي ­است. اي كاش! به جايش پدرم گمنامي بود از دوستدارانِ نجيبِ وصّيِ پيامبر؛ از آناني كه به فرمانِ خداوندِ خوبي­ها، به خوبي­ها شتابان­اند و در خوبي­ها مقيم، هر چند در زمين، گمنام باشند و حكومت، مستضعف­شان نموده باشد؛ كه فرموده­ است:

«وَ نُريدُ اَن نَمُنَّ عَلَي الَّذينَ استُضعِفوا فِي­الاَرضِ وَ نَجعَلَهُم اَئمَّه وَ نَجعَلَهُمُ الوارِثين».

 من اگر به نياكانم – كه اهل ولاي مولا نبودند – حقّ افتخار نداشته باشم، اميدوارم پايه­گذار شجره­اي طيّبه باشم به ولايت او كه من فرزند غديرم و تا چشم، باز كردم و گوش به حقيقت سپردم، نديدم و نشنيدم به غير از صفاي علي، وصّي رسول خدا.