از کتاب آتشفشانِ ناز – 10

سلام و احترام،
فرهیختگان بزرگوار!
خیلی دوست دارم تعادلی میان شعر سنتی و شعر نو در آثارم داشته باشم.
از طرفی، اشعار سنتی زیادی چاپ شده (در چند کتاب) و چاپ نشده دارم و علاقمند به نشر شان هستم و از طرف دیگر،دوستدار شناساندن قالب های تازه ای همچون سروش، سه گلشن و شعر سبز(چندآهنگ) هستم.
مدتی تقریبا فقط اشعار سنتی ام را نشر می دادم. دوستانی همچون استاد طارق خراسانی تذکر خوبی دادند که اگر می خواهی قالب های نوین را معرفی کنی، باید بیش تر به نشر آنها بپردازی.
مدتی به نشر قالب های نوین پرداختم؛ اما از نشر شعر سنتی، جا ماندم.
با اجازه تان، در بخش پیام های مربوط به شعرهای سنتی ام، اشعاری در برخی از قالب های نوین نیازمند به معرفی بیش تر می آورم:

اشعاری در قالب جدید شعری

به نام

سروش

1- ماه تابید و جیرجیرک خواند

چشمه بر قول خویش ثابت ماند

من و خواب عمیق و پیله ی سخت.

2- می زند شادمان به دامنِ موج

شده با موجِ ناشکیبا، زوج

شب به ساحل، سکوتِ ماهی بود .

3- بعدِ باران، هوا، غزل شده بود

چشم در چشمِ آن عسل شده بود

گل مریم به دست مریم داد .

4- پسر و مادر، آخرین دیدار

اشک ها: شعله های آتشبار

رفت و ماند. استخوان که شد، برگشت.

5- گفته بودیم: گنجه و باکو

باز خواهند گشت؛ امّا کو؟

باز، دریای مازِ ما کندند (ماز، ایهامی است به معنای مازندران ویا مااز) .

6- قلم از دستِ اوستاد افتاد

پرچمِ کشور از چکاد افتاد

و دبیری که شغل دوم داشت….