دارد نگاه نجیبت مرا
در قهوه ای ترین خلسه ی جهان
غرق می کند
که با دستهایت
دوباره مرا کشف می کنی
نبضم فصیح می شود
آنگونه ام که شعری
دارد استخوان می ترکاند
اینجا ، شکل دوباره ای
از آغاز آفرینش است
و من مثل آدم،
هوایی می شوم دارم ,!
خدا از پشت یک بلوغ رسیده
سرک کشیده و لبخند می زند
و پای شیطنتش را
روی دامن زمان می گذارد
تا به حوالی ما نرسد !
ما روی حالاحالاهای عشق
بوسه می آویزیم …

جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند :

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (1):

مدیر سایت

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

کنار دوده ی سیگارَت بخار چای پریشان بود
دلیل قُل قُلِ قلیانت عبور از شب تهران بود

بر استکان اساطیرت شکوه دولت شاه عباس،
در ابروان کمانگیرت نشان آرش دوران بود

به قهوه خانه ی چشمانت چه پرده ها که نمی خواندم
که نقش رستم دستانت پر از حماسه ی پنهان بود

پیام قصه ی تهمینه، درام رستم و سهراب است
تمام غُصه ی آئینه فریب خوردن انسان بود

در این شبانه ی جنجالی میانِ پرده ی نقالی
ببر مرا به همان حالی که عشق مرشد شاهان بود

تمدنی و مباهاتی، نگاره ها و عماراتی
که تخت سلطنت جمشید در اوج کوه نمایان بود!

و داریوش خردمندی، کتیبه های فرهمندی،
پیام صلح خوشایندی که روی لوحِ زرافشان بود!

سوار موج خلیج فارس بتاز کوروشِ خاک پارس
به سوی آتش اسکندر، که نوح حامل طوفان بود

میان سینه ی تبدارم دوباره شور خزر دارم
ببار ابر تب آلوده به جنگلی که گلستان بود

بریز قهوه ی تلخی چند، بنوش شعر مرا با قند
که حال فال غم انگیزم شبیه پرچم ایران بود…

« ناهید سعیدی »

تازه ترین نقدها