سه گانی، سروش و سه گلشن

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام و درود
فرهیخته ی گرانقدر،
لطفاً در صورتی که شعر پیشرو و مکتب ادبی نورگرایی را، می پسندید و آن را شایان گسترش می دانید،
با سرایش و نگارش در آن و یا هرطور که شایسته می دانید، در پربارتر شدن این شیوه و مکتب بومی ارجمند، مددکار باشید!
(توضيحات و نمونه های بیش تر در نوشته ها و سروده های بنده، قابل جستجوست)
نمونه هایی از شعر پیشرو در مکتب نورگرایی

1. در گونه ی سه گانی:

پشت آسمانخراش های انتهای شهر/
آنچه دلگشای هر سواره و پیاده ای ست/
کشتزار باصفای ساده ای ست.//

2. در گونه ی سروش:

والقرآن الحکیم/
بارش نور از هوای کریم/
پای رستاق و قلب پایتخت، مقیم/
در گلاب شهود.//

3- در گونه ی سه گلشن:

“آیینِ مهر از گلشن آموزیم!

جان را بیافروزیم!”

باید بپرسی حال شیدای غزل ها را

باید بدانی در مسائل، راه حل ها را

بی عشق ماندن، کار این دل های نازک نیست

زیرک نمی پرسد دوباره مُستدل ها را

با چتربازان، دوست دارم هم سفر باشم

تا بنگرم با چشم عاشق هم غزل ها را

تالاب ها از رقص باران، عکس می گیرند

نیلوفر آبی، غزلپرداز

در خاطر من ثبت رسمی کن محل ها را

بوسیدن چشمان عاشق، رسم خوبی بود

خود جمع می کرد از قبیله، مُبتذل ها را

این برج ها، معراجِ نادانیِّ فرعون اند

آخر! کلانشهرِ گُسَل! بشنو مَثَل ها را

“وقتی بَدَل ها را به دل، آرایه می سازی

عکس العمل ها را چرا محکوم می سازی؟!

حیف است اگر شعرِ تماشا را نپردازی.”

محمدعلی_رضاپور(مهدی)