شيون های مادر افغان

شاید شما هم شنیده باشید
چند روز پیش به دخترانم سم داده بودند
تنها گناهشان
این بود که میخواستند الفبا را بیاموزند
تا درپستوی کلید صد قبیله دستار بند
از بوی عشقبازی گندم و باران
عیشی بگیرند
انگار از غیبت دیوار
بوی بوسه و دریا
حرفهای ساده ای
برای فراموشی آن همه کلمات کور و
خستگی های بعد از
شیون و زاری داشت
نمی دانید زیر این برقع
چقدر برای
بلوغ بی حوصله گی
گهواره ها
با لهجه ای غریب
گریسته ام
و هر از گاهی
لای رویاهایم را
دور ازچشم حد زنان
مخفیانه باز کردم
تا از رطوبت حروف خیسش
لبان تشنه کودکانم را
که بوی باروت های سوخته را می داد
نمناک کنم
چکارمان دارید؟
ما هنور الفبا را نیاموخته ایم
و نمی دانیم کتاب گندم و باران
از کدام طرف باز می شود
مگر به ما چه داده اید؟
در فصل آفتاب و آینه
جز گفتگوهای پر از گریه و
پستو های پر از پیاله شکسته و نسخه های نفهمی

سهمی نبرده ایم

هی دستار بند سم فروش
تو هیچی نیستی
نه قاب شکسته باد غیسی
نه عطر رازهای دره سالنگ
و نه حتی بوته ای در گذرگاه کابل
از جنگل فتوا های تو
جز دسته های تبر
چیزی نروییده است
تو حتی در گورستان
برای تفتیش گریه ها
بر اجساد واژه های این وطن
فتوا داده ای

ای کاش
تورا
و ان امیر زاده عرب را
هرگز نزاییده بودم
ای کاش

ا – ش
۲۸ اردبیهشت ۸۳