فقر وغنا

گروهی کودکان مسرور و شادان
شدند راهی به درس در زیر باران
گُذر کردند با هم از مسیری
تمامشان غنی وَ ‌ یک فقیری
تفاوت بهرشان از هرچه گویی
غنیان سَر ترین ، آن یک جوری
فقیرِ همرهان سکوت بِشکست
به بالابُرد از طریقِ شُکر دست
چه زیباروزیَست فرخنده حالی
خدایا روحِ من از غصه خالی
زمین و آسمان در چرخش و کار
خدایم شاکرم ! یزدانِ دادار
چقدر دنیا به کامُ روز شیرین
هزار الحمدا لله ، یارِ دیرین
یکی دیگر از آن طفلانِ همراه
نمودی طفلِ خُرد ناجور نگاه
که ای بیچاره تر زِ خاکِ عالم
ازین بیچارگی خواهی باز هم
تو را شکرِ خدا دیگر چرا باد ؟
که روزِ تو خدا کردست ناشاد
لباست وصله اش تا پای صدتا
نه دانی طعم سرما را نه گرما
یقین بر سفره ات نانی نداری
خدا را آگهم بر فقر سواری
تو خون گریه کنی بهتر ز لبخند
بمیری بهترت بشنو تو این پند
بِدرد آمد دلش آن طفلِ ناچیز
نظر افکندی او را نافذ و تیز
سرش بالا گرفت آن نوسپیدار
دلش روشن به سانِ ماهِ بیدار
بگفت آن کودکانِ مال و ثروت
که هرگز نارسد من هیچ محنت
خدایم داده ما را خانه ای نیز
که شاید آن بِچشم دیگران ریز
پدر می‌ آورد حلال نانی
که طعمش را تو بیدولت‌ ندانی
میانِ پینه های دست پیرش
دلم به دارِ دنیا هست اسیرش
و مادر که همیشه سهم نانش
چندین تکه کند برای جانش

شکسته روی مَهَش رنجِ سختی
وَلیک دریغ نکرد ، لبخند لَختی
سَرا گرم است لطفِ مهرِ آنان
دلم شاد است زاین تقدیرِ جانان
خدا را شکر باز هم ازاین بخت
نباشد روزِگار در بَرَم سخت
نفس تا در گلوست حمدِالله ست
دلم تا روزِ آخر بند الله ست