زر می ریزد از گیسوان خورشید
زمین و زمان غرق مهر او
آب دهان قورت می دهد ماه
باشد
باشد نوبتی دیگر به سیم تاوان دهد
کوی و برزن گرم
شلوغ
تن داده به هیاهوی نیم خفته صبح
خواب آلود
نیم هوشیار
طعم چاشت صبحگاهی نامت زیر زبان
چشم باز نمیکنم
مباد
مباد بگریزد مرغ خوشخوان رویای تو

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (4):

علیرضا حکیم

مينا امينی

مهران اسدپور

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (5):

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

خنده ی یار قشنگ است… بخندانیدش
اخم زیبنده ی او نیست… نرنجاندیش

بگذارید رها باشد و آشفته و باز
موی او را به دلِ باد بیافشانیدش

از عذاب و تَشَر و حشر نگویید مدام
از خدایی که کریم است نترسانیدش

بگذارید که بی واهمه شادی بکند
به شر و شور و تب و تاب برقصانیدش

هر زمان خسته شد از درد و گرفتاری و غم
سفت در گرمیِ آغوش بچسبانیدش

شانه ی امن و رفیق و پر پرواز شوید
هرکجا حرفِ قفس بود بپیچانیدش

عشقِ او را همه جا پیش همه داد زنید
هرکسی بُخل و حسد داشت، بسوزانیدش

عشق، نور است نه تاریکی و تردید و غبار
مثل خورشید بتابید و بتابانیدش

« حمیدرضا گلشن »

تازه ترین نقدها