همیشه نام تو

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام و درود،

(در قالب سه گلشن)

آغازگر:

همیشه نام تو آرامش دل غزل است/
نسیم عاطفه ات بر سواحل غزل است/

بدنه/پیکره:

و من، حوالی جریان زلف هات مقیم/
و بیم/
به دل/
از این که باد، حسد وَرزد و جدا بکند/
صفای زلف تو، از لابلای انگشتِ/
ظریف احساسم/
نسیم!/
بیا! بیار غزل/
نسیم!/
شمیم باران باش!/
و عطر زلف نگار مرا، دوباره ببار! /
که غُسلِ عشق کنم همچو روزگار قدیم/
و من، حوالی جریان زلف هات مقیم/
مقیمِ هرچه تکاپو به سویت ای زیبا!/
وَ رودخانه ی دیوانه ای ست دلم/
سرودِ وصلِ تو را تا تبسّم دریا/
و خاطرات تو در خاطر تلاطم مست/
و یا…/
و یاد شاد تو، لِنج شبانه پوی مرا/
یگانه منظره، فانوس- ماهِ دریایی ست/

پایانبخش:

جنونِ موج تو در بندر قدیمی عشق/
رهاست مرغ غزلپرور صمیمی عشق. //

(#محمدعلی_رضاپور)

#سه_گلشن ،
در میانه ی شعر سنتی و نو
و تنها قالب دارای مهندسی کاملا نظام مند در شعر فارسی است که هر سه بخش آغازگر، بدنه و پایانبخش را به ترتیب در تفکیک درونی واقع در خودِ قالب شعری
(دقت بفرمایید: در تفکیک درونی واقع در خودِ قالب شعری) دارا ست.

سه گلشن هم (مثل قالب های سروش و شعرسبز/چندآهنگ)
قالبی باز و متنوع و پذیرای حد اکثر تنوع در قافیه مندی و قافیه بندی، طول مصراع ها و شیوه ی پردازش است.

در گسترش قالب تازه و توانمند سه گلشن،
سهمی داشته باشیم!