برگ زردم خدارا همه دم پائیزم
کو توانم که بخواهم ز جا برخیزم
غیر غم نیست مرا همدمی آخر چکنم
دل دیوانه که هر لحظه به دارآویزم
کنج بیغوله منو اینهمه دردم دردم
دل مجنون مرا بین به کجا بگریزم
گریه شد کار دلم تا به قیامت ای دوست
آخر از این غم و غصه تو نکن پرهیزم
همچو طوفانم و اکنون که به دریای دلم
همه روزو همه شبها که به هم میریزم
منکه از روز ازل داغ فراقم جانا
قدح آرید که از خون دلم لبریزم
دلت(عرفان) که در کنج قفس بوده ولی
که اسیرو همه آواره و حزن انگیزم

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (1):

حسن مصطفایی دهنوی

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (2):

معصومه عرفانی

حسن مصطفایی دهنوی

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

ای که چیدی به جفاکاری خود این خوان را
بسته عشقت به چنین معرکه ای دستان را

پهلوانی من آن است که در مسلک عشق
بی دریغی به تو تقدیم کنم این جان را

من و دریوزه ای از ناز طبیبان هیهات
دردمند تو عزیزم چه کند درمان را

این روا نیست که حتی به گمانت برسد
که من از جور و جفا می شکنم پیمان را

ناز کن باز که ناز تو خریدن دارد
کن پریشان سر آن گیسوی جانفشان را

پاک شو دفتر از این اشک که افشا نکنی
پیش دلدار تو داغ دل بی سامان را

مهدی از جور تو لب بسته ولی جان دلم
بشنو از قعر غزل درد دل نالان را

« مهدی رستگاری »

تازه ترین نقدها