آنقدر شعر بگویم من از این دل عمری

برگ زردم خدا را همه دم پائیزم

کو توانم که بخواهم ز جا برخیزم

خسته ام خسته بفرما نفس آب کجاست؟

سجده گاه من غمدیده به محراب کجاست؟

اگر عمری به تو گفتم رازم

همه دردو همه سوزو گدازم

ای دل همه ی عمر گرفتار توام دیوانه

هوا ابریست و بارانی

چه پائیز

زمستان است و هوا ابری چقدر سرد است خاتون نشسته زیر کرسی و منتظر بچه ها تا اینکه قصه برایشان بگوید من هم شامی درست کردم و سماور را روشن کردم وسایل سماور را توی مجمعه روی کرسی میگذارم میوه ها را آوردم و دارم از سرما میلرزم بچها یک به یک می آیند  و میروند زیر کرسی تا کمی گرم شوند و به خانون سلام میکنن و خاتون هم برایشان چای میریزد تا بخورند و کمی گرم شوند من همراه بچه ها وسایل شام را آوردیم و جای شما خالی شام را همگی خوردیم شام که تمام شد خاتون شروع کرد به قصه گفتن قصه ای که دوران جوانی خودش مادر بزرگش برایش گفته بود چقدر زیبا قصه میگفت و همگی گوش به قصه خاتون بودیم کم کم قصه داشت تمام میشد که تک تک بچه ها خوابشان گرفته بود همگی از خاتون تشکر کردیم و زیر کرسی خوابیدیم

تخته سنگی ایستاده ام

تک درختی که جا بجا شده است

امشب دلم گرفته بر لب دریا نشسته ام

ساحل آرام است و دریا طوفانی

میخواهم بروم تا اینکه ببینم به کجا خواهم رسید

میروم شاید از این بند رهایی یابم