« غلام همٌت آنم که در کشاکش دهر 

ز هرچه رنگ تعلق پذیرد آزاد است »

« نجات خلق » ز ذلٌت مرامنامه ی اوست

همان که دشمن اهریمن است ؛ و طالعِ دوست

این اصل ماجرا نیست ؛ یک سمبلی ست از دوست

آن را که کرده پنهان ؛ انگار که فراروست ….

روزِ زن زندگی مرد الی زندان است

مردنِ مرد ، و آن مردترین مردان است

گفتی آن را که چه ها دیده ز ظلم ؟ ؛ جملگی می گفتید …

… سَعْيُکُمْ مَشْکُوراً

نانوشته بودن تمام تاریخ جهان ، نا شناخته بودن تاریخ کامل جهان ، و بخصوص ناشناخته بودن مفهوم شعر در هزاره های پیشین سبب شده است که ا اطلاعِ قابلی از تاریخ شعر در جهان و بنابر این تاریخ باستانی شعر ، و حتی پیش از تاریخ شعر ، در ایران نداشته باشیم . آیا لوح کوروش کبیر یا سنگ نبشته های داریوش بزرگ به شعر نیستند ؟ . نمیتوان به درستی قضاوت کرد چون ما نمی توانیم واقعا” به زبان آن زمان ایرانیان ، یا در واقع زبان اصلی پارسیانِ آن زمان گویش داشته باشیم ؛ والٌا :

هر گفته و نوشته زیبا

اصل شعر را بر الهام می دانیم که به عنوان طبع ، قریحه ، یا هرچیز دیگر نزد همه کس وجود ندارد . 

همه نمی توانند به زیبائی مقصود خود را بیان کنند : پس اصل بر بیان زیبا است ، بر زبانِ زیبا است ؛ و همین که از « شاعر » و احساس وی خارج شدیم به بحث بیان و « زبان » می رسیم .

شعر بدون مخاطب تقریبا” هیچ مفهومی ندارد ؛ و ارزش اصلی هر شعری در این است که مخاطبان بیشتری یافته باشد . از این رو به ندرت شاعری می پذیرد که شعر خود را منحصر به روستا و شهر خود سازد و در پی آن بر می آید که پهنه های وسیع تری را با شعر خود فتح کند ؛ مثلا” تمام ایران یا تمام مناطق فارسی زبان ، یا تمام فارسی زبانان جهان ؛ و به منظور توفیقی بیشتر : ترجمه به سایر زبان های گسترده ی امروز . 

اعتلای شاعر بستگی به این دارد که « با تنگ نظری به مخاطبانی در یک گروه یا جامعه محدود قناعت کند » یا « با وسعت نظر و اراده ی جهانی شدن بسُراید » . 

« شعر، یکی از انواع بسیار قدیمی آثار ادبی است که بر حسب زمان و مکان شکل هائی متفاوت یافته است ؛ و عموما” به صورت تعدادی مصراع نوشته می شود ؛ اگرچه می توان آنرا به صورت نثر ، یعنی نوشته ای پیاپی هم آورد و ایرادی ندارد . در هر حال :

 بیان احساس در شعر مهم تر است تا شکل آن .