نیمه های اردیبهشت در تهران دیده به جهان گشودم.پس از 6 سال به روستای پدری یعنی قوژد از توابع گناباد نقل مکان کردیم و تا گرفتن دیپلم همآنجا ماندیم.پس از آن سربازی و بلافاصله دانشگاه و...
اولین بیت شعرم را در کلاس اول راهنمایی بودم که مرتکب شدم؛
اولین جلسه درس فارسی بود و تمرینِ با این کلمات جمله بسازید.تقریبا که نه تحقیقا همۀ جملات تمام شده بود اما من دستم بالا بود و وقتی در جواب معلم که پرسید چکار داری گفتم که میخواهم جمله بگویم کلاس از خنده منفجر شد.اما گفتم که میخواهم همه کلمات را در یک جمله بگویم و همه از جمله آقای جعفری معلم عزیزم کنجکاو شدند ببینند من چی نوشتم.خلاصه با آنکه اصل شعر را نگه نداشتم اما خوب یادم هست که چندین و چند بار از من خواسته شد که آن را بخوانم و موجب حیرت همگان شد.خدا حفظ کند آقای جعفری عزیز را از آنجایی که معلم انشا و عربی و دستور هم بودند، بخاطر همین یک بیت شعر، کل سال را هر امتحانی که گرفتند نمره مرا بیست می دادند و با تشویق بنده، مرا در این مسیر قرار دادند.اولین شعر مثنوی ام را تابستان همان سال مرتکب شدم. مثنوی انقلاب.
پیر مردی بزرگ و دانشمند
کرد رو سوی هر دیار و دمن
با خداوند خود به راز و نیاز
هم به خلقش به گفتن هر راز
نفتتان می رود به جیب ددان
ثروتتان بدست بی خردان...
حول و حوش 30بیت شد و متاسفانه کسی نبود راهنمایی ام کند و به جایی ارائه نکردم و بعد هم به سرنوشت بقیه سروده هایم دچار شد . گم و گور شد.تمام.
در طول این سالها بسیار مرتکب شعر شدم نمی دانم کجایند. فقط از حدود 1390 به اینور تقریبا جمعشان کرده ام یکی دو سالی هم هست که در انجمن های مختلف حضور دارم.به عقیدۀ من نقد و حتی نظرات چالشی در باره هر اثر است که آن را پخته تر می کند و دیگر هیچ.

برای همین دست کسی را که اثر مرا نقد تند و تیز کند می بوسم و خود را مدیون وی می دانم.
موفق باشید یا علی