عاشقانه به ما نمی آید

مرا به این درِ بسته , به این اتاق نمور

به تیک و تاکِ خراشنده ی همین ساعت

از خرّ و پف , از سکسکه , از آروغِ سیری

تا غصه ی اینکه چرا فورا نمی میری

قلندارن حقیقت به نیم جو نخرند

قبای اطلس آن کس که از هنر عاری ست

گیلاس اول

در سالگرد آخرین دیدارمان هستیم

“هیروشیما”ی خسته ام خونی ست

زخمی از ابتذالِ باورتان

سرِ زا رفت کودکی که منم

_داستان توی نطفه اش خفه شد_

از راه هایی که نرفتی عاقبت روزی

با دست های خسته ات آورده خواهی شد

“پلان” خارجيِ عصر…(عصر يخبندان)

براي بار هزارم سه …دو…يكي از ما

اپیزود یکم

شلیک کن توی سرم , چیزی درونش نیست

تو , منبعِ وحیِ غزلی , ای غزل انگیز

ای باعث اغواگری و مانع پرهیز

تمامِ دار و ندارِ کسی که خواهد رفت

کسی که باورش این بود که , نباید رفت

همیشه هر چه افق را عمود می بینم

که موش له شده ای زیر چرخ ماشینم

از حضرتِ “تو” حسرت بسیار به جا ماند

داغی به تن این شب تبدار به جا ماند

در کوچه ی تنگ شما من عابری تکراری ام

من حاصل جمع تب و تشویش و شب بیداری ام

از جهانی به تنگی تابوت

با لبانی که خورده مهر سکوت

روی زخمم به غیر دست خودم هیچ دستی نمک نمی پاشد

(تا توانی دلی به دست آور دل شکستن هنر نمی باشد ! )

“پرواز را به خاطر بسپار…..”

“فروغ”

هنوز از پس این زخم ها تنت گرم است

هنوز هستی و پشتم به بودنت گرم است

یک زن درونم ایستاده آن ورِ پرده

یک زن که مثل سگ برايم بچه آورده