شعر پاک

خنده ی یار قشنگ است… بخندانیدش
اخم زیبنده ی او نیست… نرنجاندیش

بگذارید رها باشد و آشفته و باز
موی او را به دلِ باد بیافشانیدش

از عذاب و تَشَر و حشر نگویید مدام
از خدایی که کریم است نترسانیدش

بگذارید که بی واهمه شادی بکند
به شر و شور و تب و تاب برقصانیدش

هر زمان خسته شد از درد و گرفتاری و غم
سفت در گرمیِ آغوش بچسبانیدش

شانه ی امن و رفیق و پر پرواز شوید
هرکجا حرفِ قفس بود بپیچانیدش

عشقِ او را همه جا پیش همه داد زنید
هرکسی بُخل و حسد داشت، بسوزانیدش

عشق، نور است نه تاریکی و تردید و غبار
مثل خورشید بتابید و بتابانیدش

« حمیدرضا گلشن »

صدیقه پناهنده در حسن مقطع

درود .سپاسگزارم .آموختم از کلامتان 🙏🌹

سیدمحمدرضا لاهيجی در حسن مقطع

سلام با اجازه اگر بتوانید دو نکته را در سروده‌ رعایت بفرمایید شعرتان فرازمندنر می‌شود! یک: ارتباطِ دو مصراع

طارق خراسانی در همراه با سکوتی آرام

سلام مانای عزیز از نقد زیبایت دانستم به حقیقت شعر بخوبی پی برده ای برای دخترم سارا

معصومه بیرانوند در همراه با سکوتی آرام

سلام و درود بر شما خیلی جالب بود و پر معنا

مهرداد مانا در همراه با سکوتی آرام

و بالاخره شعر سپید واقعی را از این قلم خواندم . شعری کوتاه که مانند