داستان عالم هستی(قسمت دوم)

شب كه سنگين مي شود و همه مي خوابند، من قدري بيدار مي مانم. باد خوشگواري از قسمت بالاي پنجره‌ي نيمه باز مي آيد. من دوباره به فكر مي روم امّا اين پهلو  آن پهلو شدن هاي پدرم توجّهم را جلب مي کند و مي پرسم: بابا! نخوابيدي؟! مي گويد: نه، دارم درباره ي عالم هستي فكر مي کنم. مي خواهم مقاله ي عالم هستي را كه در وبلاگم گذاشته بودي و می خواهی قسمت به قسمت به تلگرام هم منتقل کنی قدري ويرايش ذهني كنم. پدرم نويسنده است و تأكيد دارد كه در آخر آثارش نامش اين طور باشد: «مهدي رضاپور مازندراني مقيم مشهد».
كتاب ها و مقاله هاي ديني، اجتماعي و فلسفي با گرايش حكمت اسلامي نوشته و اثر اخيرش مقاله اي است به نام «عالم هستي از ديدگاه دين و عقل».
درباره ي هفت آسمان و زمين و زمان و امثال اينها در عالم هستي اش پژوهش كرده؛ پژوهشي كه به گفته ي خودش محصول پنجاه سال تلاش است و حال هر چند وقت يك بار، اثرش را ويرايش می كند. پدرم مطلبي را كه براي ويرايش لازم داشته، مي گويد و من هم به او قول مي دهم كه در اوّلين فرصتي كه در حال و هواي مناسبي، دسترسي به اينترنت پيدا كنم، ويرايش مطلب را در اینترنت قرار بدهم.
در قطار تهران – تبريز، شب وروز به زودي به هم پيوند مي خورند و تبريز با همه ي مقصد بودني كه مي تواند داشته باشد  اين بار براي ما مسيري خواهد بود به سوي اروميه. شب، روز، آسمان، زمين، خواسته هاي ما و آينده اي كه خدا بهتر مي داند…. حتماً‌ بايد عالم هستي را خيلي جدّي تر گرفت و آنهايي كه جدّي اش نمي گيرند، زندگي شان جدّي نيست. نفس كشيدن و به دور خود گشتن كه زندگي نيست. پدرم به زندگی، نگاه جدی تری دارد و انتقال یافته هایش به مخاطبان، مثل هر نویسنده ای، برایش خیلی مهم است. به او قول داده ام كه در اوّلين فرصت مناسب، ويرايش مقاله ي عالم هستي اش را در اینترنت قرار بدهم. پدرم ديگر از اين پهلو به آن پهلو نمي شود. پدرم آرام شده است؛ آرام تر از قبل ومن هم كم کم خودم را به دستانِ اختيارگيرِ خواب مي سپارم؛ امّا عالم هستي همچنان بيدار است. روز كه مي شود، به مقصد رسيده ايم.