خواندن شعر، سرودن شعر (بخش اول، تقلید)

تصور کنید که در این جهان به ما اجازۀ تقلید داده نمی‌شد، یقینا چیز زیادی یاد نمی‌گرفتیم. اما هنردوستی که تازه پا به وادی شعر گذاشته، تا کی می‌تواند به تقلید ادامه دهد؟ مسلماً این زمان کمّی نیست بلکه کیفی است یعنی تا زمانی که بتواند مقدمات لازم برای کسب مهارت‌های مورد نیاز را به دست آورد و اندکی تفاوت و شگفتی خلق کند. اندک تفاوتی که قادر باشد خود را اثبات کند و باعث شود شاعر، «خودش» باشد و نه هیچکس دیگر.
ما کودکان را برای یادگیری به تقلید ترغیب می‌کنیم اما در دنیای نوشتن در جستجوی اصالت فردی هستیم و این اصالت است که مورد تشویق و تحسین قرار می‌گیرد حال آن که تقلید، بزرگترین گناهان محسوب می‌شود.
چه بد! من فکر می‌کنم اگر تقلید، تشویق می‌شد خیلی از پیش‌نیازها به خوبی آموخته می‌شدند حال آن که در شرایط کنونی به صورت جزئی و تصادفی آموخته می‌شوند.
قبل از این که ما بتوانیم شاعر شویم باید ورزیده شویم و یکی از بهترین راه‌های ورزیدگی در هر هنری از جمله شعر، خواندن و مطالعۀ دقیق و بررسی آثار خوب واقعی، و تلاش برای رسیدن به کمال آن‌ها است، و بعد از این مرحله است که شکوفایی اصالت فردی اتفاق می‌افتد نه قبل از آن… تقلید در شروع کار هنری، مزایای بسیار و هزینۀ اندکی دارد. هزینۀ آن این است که هنرجویی که سبکی را به شدت و با اشتیاق و برای مدتی طولانی دنبال کرده است در بزنگاه رهایی از تقلید ممکن است دشواری داشته باشد.
این اتفاق برای هنرجویانی که از یک سبک به سبک دیگر حرکت می‌کنند و در چند سبک روند تقلید را تا رسیدن به مرحلۀ اصالت فردی دنبال می‌کنند، دیگر اتفاق نمی‌افتد.

ادامه دارد