موازنه ضمیر خوداگاه و ناخوادگاه

در مورد تجربه و مهارت های زندگی لازم است بدانیم که تجارب خود بخش های مختلفی دارند

تجاربی که در مدت زمان کوتاه بدست می آیند و تجارب بلند مدت

در این زمینه استعداد و توانایی ذهنی افراد در کسب مهارت و تجربه بسیار مهم است

معمولا تجاربی که در بلند مدت بدست می‌آید بازده خوبی نخواهد داشت

چرا که هم صرف زمان شد و هم انرژی و هم مدت زمان استفاده از تجربه محدود خواهد شد

در مورد کسب تجربه در مدت زمان کوتاه و استفاده از این تجارب در زندگی روزمره موفقیت بیشتری است

چرا که شخص دایما با استفاده از این معلومات و تجارب اندوخته شده در ضمیر خودآگاه کیفیت بهتری را از زندگی خواهد داشت

و هم میتواند راهنمای دیگران باشد…

مثال:

ما در مدیریت ذهن یا مراقبه و مدیتیشن اصول و فنون متعددی داریم

که هر گروه یا فردی روشی خاص را پیشنهاد میکند که خود در آن مهارت یافته

اما آیا کیفیت این مراقبه ها برای هر فردی یکسان است؟

ج نه میباشد

چون هر فردی داری پتانسیل و عملکرد خاص خوداز لحاظ انرژی میباشد

لذا در این بین

توانایی فرد در تشخیص روش مناسب در کنترل ذهن بسیار مهم است

ممکن است برای یک فرد سالها زمان ببرد تا بتواند کیفیت مناسب خود را پیدا کند

پس این تجربه

یک تجربه ناموفق بوده است

چرا که ثمره آن بسیار ناچیز بوده

اما فرد دیگر میتواند خود ،به سرعت روشی مناسب خود را در اختیار بگیرد

و تجربه کوتاه مدتی را با کیفیت بالا کسب کند
اما چطور میشود به تجربه کوتاه با کیفیت بالا دست پیدا کرد؟؟؟؟

در این مورد ابتدا برسی و تحقیق لازم در مورد روش کاربردی مطابق با عقل و منطق

مسله دوم در مورد این موضوع استفاده از حواس پنجگانه

یعنی بهتر دیدن شنیدن و…. افزایش توان این حس گرها برای موازنه بین ضمیر خوداگاه و ناخواگاه 

همه ما در منزل با بیرون ممکن است با خرابی وسایل مواجه شویم

بسیاری از مردم بی آنکه ابتدا

یک نگاهی به آن وسیله مبنی بر علت خرابی بیاندازند

شروع به باز کردن و سپس خرابی بیشتر میکنند

و بعد میگویند ای بابا خراب شد رفت

در صورتی که اگر ابتدا یک نگاه به تمام زوایای آن میکردیم ممکن بود علت خرابی را تنها در سطح کار پیدا میکردیم نه داخل آن

پس این خود تجربه است یک تجربه برای مشاهده بهترو استفاده از حواس

مسله سوم استفاده از روش های مختلف در مدت زمان مشخص و برسی تاثیر روش ها در یک آیتم تایین شده

من روش های مختلفی از مدیتیشن را برسی میکنم

و برای هر روش زمان خاصی را در نظر میگیرم

سپس تاثیر و نتیجه هر روش را بر خود اندازه گیری میکنم

که کدام برای من مناسب است

و حال آیا نیاز به کم یا اضافه کردن مسله ای برای کیفیت بهتر است یا نه

و این تجربه کوتاه مدت است

مثلا در یک مراقبه بی ذهنی بسیاری مینشینند و روش های مختلفی را تجربه میکنند

اما چند نفر به مرحله بی ذهنی میرسند؟

اگر سقف مدت زمان رسیدن به این مرحله را نیم ساعت در نظر بگیریم

در این بین برخی اقدام به استفاده از تکنیک های خاص خود بر اساس شرایط روحی و روانی برای رسیدن به این مرحله در مدت کوتاه تر میکنند

که در نتیجه منجر به افزایش انرژی  بیشتر و صرف زمان کمتر میگردد

و حال هر چقدر تلاش بیشتر برای کم کردن زمان کنیم

تجربه بهتری حاصل خواهد شد

و این هم یک تجربه کوتاه مدت است

که خود در کیفیت زندگی و اندیشه تاثیرات بسیاری دارد

حتی در زمینه سرودن اشعار در ساعات خاص بنابراین خود این مقوله هم تجربیات کوتاه مدت ضمیر خوداگاه است 

ممکن است شاعری بر اساس توانایی خیلی زود درک کند در چه زمانی از پتانسیل ذهنی بالاتری برخودار است 

و با استفاده از این تجربه بر بهبود ادبیات خود اقدام نماید و یکی هرگز این مسله را درک ننماید و یک تجربه بلند مدت 

از عدم کیفیت را درک نماید ….

بنابراین تجارب کوتاه مدت و استفاده از این تجارب در ضمیر خوداگاه ذهنی میتواند کیفیت زندگی و ذهن را بهبود ببخشد 

و تجربه ای نو از حس بودن را فراهم نماید …. و این مقوله نشان از ان دارد که همواره ضمیر ناخوادگاه موفق نخواهد بود بلکه تعادل و موازنه بین عقل و وجود است که یک کیفیت متعالی را هدیه میدهد ……

کماکان که در گذشته عرفای ما برای سرودن شعر فکر نمیکردند بلکه شعر را در توان و کسب تجربه در ارتباط به ضمیر ناخوادگاه میسرودند که خود، این مسله را تجربه کردم که چگونه زمانی که من را فراموش میکنی و به خود میرسی شروع به سخن گفتن میکنی و ناخوادگاه ادبیاتی بکار میبری که در حالت عادی ممکن نیست در ذهن و زبان جاری شود با استفاده از تجربه های کوتاه مدت  ضمیر خوداگاه …..