🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃
| تاریخ عضویت: | ۱۳۹۷/۰۶/۰۲ |
| تعداد شعر: | 165 |
| تعداد مطالب: | 24 |
| آخرین فعالیت | ۱۴۰۳/۰۱/۰۸ |
اتوبوس می‌گذشت
و میله‌ها
یکی
یکی
خم می‌شدند
نفس‌های کوتاه و بریده‌ام
از ریه‌ی درختانِ پشتِ سر شنیده می شد
که پنجره‌ها را می‌شمردند
به لبخندی
که مات
بر صورتِ گچیِ مسافران می‌نشست
و من را
– بی آن که بخواهم –
به جلو می‌برد:
به جایی که تو ایستاده بودی
و زمان متوقف می‌شد
در زمهریرِ چشم‌های من.
چه کسی آوازِ راه‌ها را می‌شناخت
آن‌گاه که در فاصلۀ چوب و آجر،
پرده‌های آب را
در حسرتِ جریانِ ناموزونی از
قلوه سنگ‌ها
می‌گذاشت؟!
رویایی، مرا
در دلِ موجی بلند
تا خودِ ابرها می‌بُرد
سریعتر از درختانی
که دستم به آن‌ها نمی‌رسید
و می‌گفتند:
نگاه کن مرا!
اما
قندیل‌های به هم رسیده
راهِ چشمانم را بسته بودند
و دریغ که تو
همان‌جا
ایستاده بودی.
#فریبا نوری
بیست و یکم فروردین ماه نود و هفت
کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (1):
کاربرانی که این شعر را خوانده اند (5):
حمید گیوه چیان در نامه ی اشتیاق
هزاران درود بر استاد طارق خراسانی عزیز و بزرگوار. بسیار بسیار خوشحالم که در این بحث
سلام جناب گیوه چیان سؤالی کرده اید ا ما از کجا آمده ایم، برای چه
حمید گیوه چیان در نامه ی اشتیاق
درود مجدد جناب مانا خیلی خیلی از لطف شما ممنونم که با صبر و حوصله به
سلام حمیدجان در این مورد یک داستان کوتاه برایتان تعریف می کنم : روزی یک نفر از
حمید گیوه چیان در نامه ی اشتیاق
درود جناب مانای عزیز از اینکه وقتتان را می‌گیرم عذرخواهی می‌کنم اما بدلیل اینکه شما مطالعات
بستن فرم