ای که می خواهی شوی خوشبخت مردم دار باش

ای که می‌خواهی شوی خوشبخت، مردم‌دار باش

درود.

این از آن شعرهایی است که شاعر حرف آخرش را همان اول زده و به همین دلیل به جای آن که شروع شعر محرک باشد برای ادامه آن در ذهن خواننده، او را خیلی زود به نتیجه رسانده و اشباع می کند. در چنین شعرهایی برای نگه داشتن قدرت شعر تا پایان، فنون و نیز ویژگی‌های شاعر محور (مثل طنز پردازی و …) باید در خواننده کشش ایجاد کند که در این شعر خاص این ویژگی ها کمی کمرنگ است. در مورد حذف فعل یا بخشی از فعل بدون قرینه که در شعر سپید طرفدار و حامی زیاد دارد و از آنجا به کلاسیک هم راه پیدا کرده به زعم من مغایر با شمّ زبانی گویشور فارسی زبان است
در مصراع مورد بحث دو فعل مرکب (طراحی کن) و (بیدار باش) را داریم که جزء فعلی شان متفاوت است لذا واو ربط بین دو جمله نمی تواند در گوش و چشم خواننده، مجوز حذف جزء فعلی (کن) را صادر کند چرا که (باش) قرینه آن نیست. حال اگر فعل حرام (کن) را هم در نظر بگیریم باز همین مساله صادق است.
اگر شاعر می‌سرود: (نقشه‌ای طراح باش و تا سحر بیدار باش) مشکلی نبود. سوالی که پیش می آید این که در اینجا جزء فعلی یکسان است اگر مساله وزن مطرح نباشد مثلا شعر ما سپید باشد می‌توان یکی را به قرینه حذف کرد؟
دستور سنتی می گوید: بله. دستور مدرن می‌‌گوید: به شم زبانی گویشور مراجعه کن:

نقشه ای طراح
و تا سحر بیدار باش

نقشه‌ای طراح باش
و تا سحر بیدار

همانطور که ملاحظه می‌شود شم زبانی گویشور این دو صورت را هم خیلی سلیس در نظر نخواهد گرفت علت آن است که به لحاظ شناختی، جزء اسمی این دو فعل مرکب: یعنی (طراح) و (بیدار) با هم در تناسب و تناظری نیستند که بتوان یک جزء فعلی را برای هر دو استفاده کرد.

با درود بیکران