باده ی سرخ

خوابِ غفلت رفته بودم، بسته شد میخانه امشب
جام و ساغر رفته ازکف، باختم خـُم خانه اِمشب

دست من کوتاه از مِی، دسـتِ ساقی دور باشـد
یـار در داخـل نشستـه، می​زنـد پیمانـه اِمشب

می​شـود آیـا رسانـم، یـک پیامـی را به ساقـی
تا که آگاهش کنـم من، نیستم بیـگانه اِمشـب

کوزه در دستـان ساقی، زان شرابِ سـرخ ریـزد
از قدح​ها شد لبالَب ،«مِی» دَهـد مستانه اِمشب

حال و روزَم را نـداند، یـارِ مـن در سـوی دیگـر
نـزدِ سـاقی جـامِ مِی را، می​زنَـد رِنـدانـه اِمشب

بـاده گویـا نـاب بـوده، گـونـه ​ها را سـرخ کـرده
عـطرِ مِی آخـر دلـم را، می​کـند دیـوانـه امشب

می​رسـد بر گـوش هـر دَم، نغمـه ​هایِ عاشقـانه
گشته بر من جام و ساقی، میکده افسـانه اِمشب

کـاش در را باز کرده، می​شدم داخـل به خـانـه
تـا که بینـم عاشقـانه، رویِ صاحب​خـانه اِمشب

هـرکـسی عاشـق نبـاشد، میـکده جایـی نـدارد
جمـعِ مشتاقان خـواهد، عاشـقِ جانــانه اِمشب

درعجب هستـم چگـونه، یار خـود هُشیـار باشـد
عاشقش را خواب خواهد، مست در میخانه اِمشب

گـر شـرابِ ارغـوانی، جرعــه ​ای می​شـد نصیبـم
سویِ یارم می​زدم پر، همـچو یـک پـروانه اِمشب

مـن (حبیبم) عــاشقـانه، می​رَوم دیــدارِ یــارم
می​دهـم با شعـرهایــم، مـرغِ دل را دانـه اِمشب

……..حبیب رضائی رازلیقی