باغ عتیقه

مردی به دلنوازیِ آوازِ سرگذشت / آرام و دلنواز، پُر از رازِ سرگذشت / در یک اتاقِ نازِ عتیقه، نشسته بود./ کم‌کم ولی غمی / در آن اتاق شیک / می‌کرد وا، نقاب./ حال عتیقه‌ای / در چشم‌های من / می‌شد کمی خراب / در جانِ آن اتاق/ می‌ریخت التهاب / می‌ریخت التهاب./1

مردی، لباسِ خاکی او، پُر زِ دودِ شهر/ بر خاطراتِ خسته‌ی دیروز می‌نشست. / در روزگار دود و غریبی، نگاه خود / بر نقش‌های همدمِ دیوار می‌کشید / دلخسته از غروب / مثل غبار شهر / سیگار می‌کشید./ نقّاشیِ شکست / یا بُغضِ منجمد، ز قفس، باز می‌نمود./ یک سینه انتقام / بر لب سروده بود./ درهای مرگ را / بر جان گشوده بود./ با قلب خود، عجب / کاری نموده بود!/ این دود، ناله، ناله‌ی «طاقت شکسته آه» / پروازِ آتشین/آتشفشانِ سینه‌ی او را شده پناه / شاید که این چنین / جسمِ سیاهِ قهر / یا حسرتی عمیق / بردار می‌کشید.//2

فریادهای خامُشِ جانش شنیده‌ام / غمواره خنده‌های روانش چشیده‌ام/ پُر شِکوِه از زمانه، به دیروز، او هنوز / آغوشِ چشم‌های صفا کوش می‌گشود / با هر نگاه، آه/ آهسته می‌سرود / مردی که خسته از همه، دل بر عتیقه داد.//3

آن سو، بُرونِ باغِ عتیقه، غبار و دود / خود را دوباره بر دل او بار می‌نمود/

گرد و غبارِ آمده تا کُنجِ آن سرا / خود را به دوشِ خاطره، سربار می‌نمود / شاید که در نهان / آن مرد مهربان / با اشکِ داغِ چشم / زنگار می‌زدود.//4

گویا کسی نگفت به او چاره‌ی غمش:/ ای مردِ سخت خسته! بیاندیش بیش از این /

«امروز» را به عینکِ «اینک» بیا ببین/ با حال خود دوباره سخاوتگری نما /

امروز را به راه خودش رهبری نما/ باارزش است باغِ گرانقدرِ خاطرات / زیباست؛ دلرباست بهارِ عتیقه‌جات/آن‌جا که ریشه‌های خودت را صدا کنی /

امّا نه این که خود ز تمامی، جدا کنی.//5

ای باغبان باغِ بهارِ عتیقه‌ها! / ای کهنه کارِ خاطره زارِ عتیقه‌ها! / یار عتیقه‌ها! /

لطفاً کمی بِایست / آن سوی همهمه / بیرونِ واهِمه / زیبا‌ ترنّمی‌ست / این نغمه از کجاست؟/ این بانگِ مِهر چیست؟ / بابای خوبِ کودکِ شیرین کلام، کیست؟ / شادان گلی، گرفته سراغ تو. غم، بس است.///6

از کتاب جمهوری عشق- محمدعلی رضاپور