با شما عشق می شود آغاز

من هر چه سعی می کنم که این سه گانی موزون را با آن جمله ی عربی که خارج از وزن این سه گانی است، یک شعر يا يک مجموعه ی شعری به حساب بیاورم، نمی توانم. ذهنم قانع نمی شود/ از طرفی به نظرم می رسدکه این شعر نیمه تمام است و مخاطب نمی تواند با آن به جایی که قرار است برسد، برسد../ با پوزش از جسارتم . البته این نظر من است در مقابل يک مکتب ناشناخته و شايد هم درست نباشد، نمی دانم؟ / چون مانيفست این مکتب هنوز نوشته و عرضه نشده است گرامی

شاعر جان سلام :
حالا که آمديم سر بحث من می توانم خیلی راحت مشکلاتم را با شما در ميان بگذارم:
نخست اینکه من (سه گانی) گفتم که همان سه لختی باشد و این نوع شعر وجود دارد، شايد شعرا کم به طرفش رفته باشند ، اما هست و بسیار هم جذاب است
دوم اینکه شما می گویید در این شعر وزن آن سه لختی با وزن آن جمله ی عربی فاصله گرفته و در آنهای دیگر نگرفته/ من می گویم وزن در همه فاصله گرفته وگرنه يک باره مخاطب را به لکنت ذهنی نمی انداخت : مثلاً در همان سروش 2 هم همینطور است
بس که چشم انتظارتان شده ام (فاعلاتن مفاعلن فعلن)
“مَن اَتاکُم نَجا” (فاعلاتن فَعَل =فاعلاتن مفا)
تا آنجا که من می دانم شاعر بويژه در تکه ی آخر نمی تواند وزن عوض کند، فقط می تواند کم و زیاد کند:
چشمه ام آموخت درخشندگی (مفتعلن، مفتعلن، فاعلات)
کوه، سرافرازی و پایتدگی (مفتعلن، مفتعلن، فاعلات)
آب روان، زندگی (مفتعلن فاعلات)
نکته ی دیگر اینکه این شعرها ناتمام، تمام می شوند، هایکو هم نیستند، چون هایکو یک فلسفه ی نامریی در درون خود دارد
دل نوشته هم نیستند، چون وزن دارند
مثل این است که کودکی را ببرند روی پله ی چهارم نردبان و یک باره دستش را وسط زمین و آسمان رها کنند ، یعنی در مخاطب همچنين تعلیقی ایجاد می کند/ البته چون در مورد این مکتب هنوز مقاله ای اساسی نخوانده ام ، شايد حرف هایم بی ربط باشد، نمی دانم؟/ اما این موضوعی است که من هر روز بعد از ورود به سایت با آن روبرو می شوم و ذهنم گرفتار پریشانی و نادانی می شود/ کاش شما چند شعر از پیروان دیگر این مکتب هم بنویسید تا اقلاً من و دوستان بفهميم این مکتب هدفمند چیست، شايد بخواهيم ما هم به آن بپیوندیم و دست کم خودمان را آزمون کنیم / من ممنون می شوم که شما اصول این مکتب را اگر در مقاله ای یا در نشستی هست برایمان عنوان بفرمایید.
درپایان از پاسخ هایتان که در نهایت شکیبایی است، بسیار سپاسگزارم و خواهش دارم که این گفته ها را به حساب کنجکاوی و اشتیاق من به یک مکتب نو بگذارید نه خدابی ناکرده به حساب مخالف خوانی ام .
باز هم متشکرم

دوست عزیز شاعر : ظاهراً من و شما کلام يکديگر را دریافت نمی کنیم / شايد پاسخ شما بیانگر این موضوع باشد/ مانیفست (شيوه نامه) را هم قبلاً به من آدرس داده بودید، متأسفانه برای من هويتی نداشت، البته شاید برای دیگران مفهوم باشد. فکر می کنم پافشاری برای شناختن این مکتب جدید بیهوده است، باید صبور باشم و به زمان بسپارم، زمان بهترین صرّاف روزگار است
باز هم اگر در این گفت و گو ها جسارتی رفت ، پوزش می خواهم
موفق باشيد

سلام و درود دوباره
و مطلب خیلی مهم دیگری که لازم است گفته شود تا مطلب، ناتمام نماند، این است که:
معمولا در اشعار فارسی، حسن ختام یا خوش پایانی با نیک به پایان رساندن شعر انجام می شود نه با پایان باز
(برخلاف شعر سروش)
و آنچه از نظر شما ناتمام ماندن شعر سروش است که در لخت پایانی رخ می دهد،
از نظر ما، پایان باز است که
بطور جدی به دنبال ایجاد آن در شعر سروش هستیم و گاهی در برآوردن آن موفق می شویم.
همچنين ممکن است گاهی واقعا سروشی، بصورت ناشیانه ای ناتمام
بماند بدون این که پایانی باز و چندبُعدی و مخاطب محور داشته باشد
که این مورد، ضعف گونه ی نوین سروش نیست بلکه ضعف سراینده ی آن است که نتوانسته آن ویژگی را محقق کند و ممکن است این امتیاز منفی در برخی سروش های این جانب هم باشد اما از طرف دیگر
ممکن است برخی سروش های دیگرم پایان باز قابل قبولی داشته باشند.
حتما قبول دارید که پایان باز
– اگر بخوبی انجام شود – امتیازی برای شعر است.
در این سروش های آیینی مربوط به زیارت جامعه ی کبیره
که معمولا به عبارت مشخصی از آن زیارت پایان می یابند،
شاید پایان باز، معنا نداشته باشد اما نمی توان برجستگی لخت پایانی آن را انکار کرد، هرچند می توان این شیوه را نپسندید.
در بسیاری سروش های دیگر
که لخت پایانی بصورت عبارتی چند بعدی انتخاب می شود،
پایان باز بخوبی احساس می شود.
با این حال،
هدف ما از پایان باز، فعال نگه داشتن مخاطب است نه این که همه ی مالکیت معنایی شعر خود را به او واگذار کنیم بلکه سعی می کنیم
با ایجاد زنجیره ی معنایی در کلیت سروش و…، به شعر خود، هویت و اصالت بدهیم و با چند بعدی بیان کردن آن،
مخاطب را به کشف ارتباطات درونی اثر تشویق کنیم
نه این که شاعر شعر را بکُشیم و مخاطب را وارث اثر او نماییم.

از دعوت تان به خواندن ممنونم، زحمت کشيديد
اما فکر می کنم من دیگر اینگونه شعرها و اینگونه تکرارها را دنبال نخواهم کرد عزیز
برایتان آرزوی توفیق دارم

سروش، گونه ای تازه و توانمند در سرایش پارسی ست. 
سروش، 
دارای انواع مختلفی ست مانند:
1. سروش قافیه منظم دارای عروض سنتی در لخت های غیرپایانی و دارای عروض ویژه ی سروش در لخت پایانی:
کهکشان، بی تو، خالی از نور است/
بی تو، خورشید، هلیومِ کور است/
نور، گرم و لطیف و پرشور است/
دور از این نور، کفرِ مهجور است/
هستی از نور عشق، مسرور است/
الله نور السموات (السموات) 
و الارض.//
وزن این سروش
در لَخت های غیر پایانی:
فاعلاتن مفاعلن فعلن
و در لَخت پایانی (در پی دگرگونی مرتبط با کوبش پایانی) بصورت:
مفعولُ مفعولُ مفعولُ فعلن.
2. سروش دو لَختی بدون قافیه، با عروض نیمایی و از لَخت بلند به کوتاه:
کم تر از آفتابگردان ام؟/
گر بتابی./
3. سروش دو لَختی بدون قافیه، با عروض نیمایی و از لخت کوتاه به بلند:
می رود قایق/
و نمی کاهد عزت دریا./
4. سروش مسمّطی:
غنچه ای می شکفت و 
می خندید/
همه جا را بهارگون می دید/
باد، پیش آمد و از او پرسید:/
“این جهان را چگونه
می بینید؟” /
پاسخش را نداده، برچیدش. //
5. سروش قافیه منظمِ 
کوتاه پایان:
غم به غم شد دلم، غماغم شد/
اهل غمّاً بِغمّ، دمادم شد/
پیشِ دل، ارزش جهان، کم شد/
مَحرم رازهای عالم شد/
پیله ها را شکست./
6. سروشِ کوتاه پایانِ
تمام قافیه:
من سمرقندم و زرافشان ام/
سُغد و خَتلان ام و بدخشان ام/
کابل و بامیان و بَغلان ام/
مشهد و بابل و مریوان ام/
ایران ام./
7. سروش دارای عروض ویژه ی سروش، 
قافیه مند و همچنین رازگون
(به ترتیب از لخت بلند به کوتاه):

و باز، گل های آفتابگردان که باز می شوند/
آوازهای رازِ دل، آغاز 
می شوند/
رو به سوی نور./

8. سروش بی قافیه، با عروض آزاد و با طول رازگون(از بلند به کوتاه):

باز، رازِ سرافرازِ سکوتت/
سربلندترین فرا-فریاد/
بر چکادِ شوکتِ تاریخ/
آی قله ی بلند!/

9. سروش بی قافیه یا نیم قافیه، با عروض نیمایی و طول رازگون(از لخت بلند به کوتاه):

رفتم از کوهپایه تا قلّه/
وقت برگشت گشت/
(وای!) تا پایین/
درّه-درّه./

10. سروش هایکویی، 
قافیه مند و دارای عروض سنتی-نیمایی:

برکه، آرام، رام، باد خزان/
نقش ها، بی نگاه رهگذران/
شاعری در شبی…./

(توضیح: در لخت دوم، حرکت حرف آخر واژه ی “نگاه” هر یک از سکون و کسره می تواند باشد تا از این راه به چند بُعدی 
و قابل تفسیر بودن سروش، کمک کند.)

11. سروش هایکویی قافیه مند با عروض آزاد:

حال خراب/
ترک خواب/
تازه عاشق./

12. سروش هایکویی بدون قافیه با عروض آزاد:

آرام آرام/
بدن بدون حرکت/
آغاز پرواز./