خط … چینِ … زخم هایَش …

با سلام
و
درودها

این سرود بلند بالا
چه شروعی در خور داشت و چقدر
” ناگهان ” بار غافلگیری داشت و مرتبط باموضوع که هم شرو ع رادر غافلگیری می برد و هم بار معناییش به این بند اول و پیری بر می گشت و کهولت و سن و رنگ و رو رفتگی ،
و کم سویی چشمان و عمیق چین ها، صورت راشکل دیگر گون کرده از آفت پیری و افت ،
و روی موها برفی از فصلها نشسته
که جالبست که “فصلها “در مضمونی
جالب از گذشت زمان رفته ست و دیگر این برف
زاییده بهاران نیزهم هست و همه فصول بر من زمستان بود ست و درین ریزش برف بر سر، دیگر ِفصل نیز بر سرم می ریخت و دخیل بوده اند در ریزش برف،
واین برف استعاره ای از پیریست در متن این بند.
و شکن کنار لب خط کشیده بر روی آنچه بر وی رفته از زمان و سختیهای آن وکنایتی دو پهلو از معنی در بر دارد
که به معنی از یاد بردن و نسیان هم هست و جای پای زمان را نیز می رساند که چقدر از رویش عبور کرده
و دیگر خطوط هنگام خندیدن را نیز
متبادر می کند که اونهمه غم را از یادش می برند
وزمان رانشان می دهند این چوب خطِ خطوط و چین و چروک،
و “خط کشیدن” در معنی ایهامیست
بمعنی از بین بردن و دیگر فرامو شی خو اهد بود،
و این چین و چرو کها بی گناه هستندو در عین حال با بی گناهی این چنین رفته برو و به سرش آمده
که نسبت این معصوم بودن به چین و چروک آنرا استعاره کرده ودر تشخیص
برده،
و رازی در آنهاست مثل رازی که در چشمانش نهفته که چون دیده بانی نظامی در گود ی خود سر فرو برده
به نظاره و نگاه در برجک نگاهبانی را
به ذهن متبادر می کرد
و علاوه شکنهای خطر ناک طوفانزا،
وشکن و طوفان هم مراعات النظیرند
و نسبت دارند و کلماتی در خورند و بجا و تنگاتنگ همند و داد می زنند خطری را که در پشتشان رفته و در پی می آیند،
و این سووال را بیجا کردم که این چه رازیه ؟و این خطوط و شکن هم
مثل دیگر خطوط بریده و نقطه چینهایی که از گسست و مبهم دشواریهای زمان حکایت دارند گویا و گنگ، پارادکسی بر صورت نشسته
و یک نوع تلاش و فاصله رااز گذشته تا حال کشیده و رقم زده و می زنند
و بین ” خود و فراموشی ” ،
خود فراموشی را هم متبادر می کند در معنی ایهامی ،
در حالیکه دنیا رو سرش خراب شده
واین هم به پیری و مشکلاتش
بر می گردد وسختیهای زندگی
و گرچه در مرگ سوگوار یست اما برای او خوشحالیست و مرگ برایش خوشایندست که نو عی پارادکس در مضمون دارد،
و اگرچه زخم دارد و خستگی بال و پرش ، اما با وجود این در فکرست که
مسیر رفتن را و خود را از الودگیهای بر او گذشته پاک کند
ودر عین حال بین ” بال و پر و پر واز ”
مراعات و نظیرست واما “زخم و خسته”
بزعمم یک معنی دارند که باید یکیشون می امد گرچه حشوی ملیحست
و “در نگاه او نوری هنوز وجود دارد” که مجاز از دیدنست و ایهامی از آگاهی می تواند باشد
و می تواند بر گردد به نام شاعر که خود را یاد آوری کند
و قدمهایش هم غریق موسیقی
که این موسیقی استعاره ست

با کد غریق،
خیلی در تو در تویی راز آلودی زمزمه ی پر شوری دارد و این “پرده در پرده”
کنایه از پیچیدگی و ایهام دارد
از موسیقی هم و همچنین شور در معنی ایهامی بکار رفته و با پرده وموسیقی مراعات النظیر ست ،
و شور با پرده ایهام تناسب دارد و نسبتیست در خور ،
و پرنده ی خوش آواز شاید استعاره از
روح باشد این” مرغ خوشخوان” ویا در تعبیری دیگر مرغش ” کبکش” خروس میخواند که کنایتی از خوشحالیست
و این مرغ کنایتی نیز به روح در پروازش هم هست ،
کم وبیش
تضادست و به فرا ز و نشیب های زندگی اطلاقست و کمبو دها
و اما صحنه ی آخر
استکان روی میز خالی شده
نوشیده شده
و صندلی مخمل پاره و زخم شده
و گذشت زمان برو زخم زده و با پیری قرینست
و اثرش را روی همه چیز گذاشته
و خاطرات سبز هم زخم خورده
و طراوت همه چیز از بین رفته،
اما
حال و هو ای ما گرمست
مانند صبحی و آینده ای که آغوش
گر م و روشن را باز خو اهد کرد به من،
و شاید تلقی آغوش مرگی در صبحگاهان باشد گرم،
“خواب رفته … پا هایم”
که در معنی ایهامی بکار رفته
بمعنی خواب رفتن معمول ناشی از یکجا نشستن و دیگر از حرکت و رفتن باز ماندن،
بوی خو ش چای پیچیده
و چای دم کرده سرد شده و بقولی از دهان افتاده و عالی نیست
و نا گهان به خودش آمد و چندین سو ال ازین سفر که برگشت به
خو یش ،
واز خود که بر گشت و خود را از نزدیک دید
با خودش گفت من مست بودم؟
خودش با خودش غریبه بود
در قیاس با رویاوگذشته اش با واقعییت،
و می پر سید که کجا رفتم ، چی شد؟
و زندگی و گذشت زمان سیری بیشتر ازین رویا پردا زی نیست ناگهان که بخود می آیی باواقعییتی مرگبا ر
رو برو می شوی
که خودت را غریبه می دانی
در اینهمه تِبدیل که بر تو رفته

سرودی در خور مشحون کنایتی از شروع تا پایان بود
و
شروع عالی و متنی در خور و مرتبط
در عرض و ا رتفاع با پیوند بند ها در معنی وباز هم یک توی در تویی در دریافت بند های پایانی، البته سعی شد دریافت خود را بیان کنم و خیلی سعی نشد تا با تخیلات شاعر منطبق
شود
ولی شعری مو فق با تصاویری ملمو س به ویژه در بند های آغاز ین
و دردو بندپایان مقداری ارتباط با آن دشوار وبا بالا هم پیوند بسختی حاصل می شد ودر گسیخت و سر گردانی رها می شدم بزعمم
واین سرود در خور توجه و تحسین
بود
با ارادت و ادب و دستمریزاد@};-@};-@};-