ده سروش کوتاه

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام و درود،

10 سروش کوتاه

سروش شماره ی 1

کهکشان، بی تو، خالی از نور است/

بی تو، خورشید، هلیومِ کور است/

نور، گرم و لطیف و پرشور است/

دور از این نور، کفرِ مهجور است/

هستی از نور عشق، مسرور است/

الله نور السموات (السموات)
و الارض.//

وزن این سروش
در لَخت های غیر پایانی:
فاعلاتن مفاعلن فعلن
و در لَخت پایانی (در پی دگرگونی مرتبط با کوبش پایانی) بصورت:
مفعولُ مفعولُ مفعولُ فعلن.

سروش شماره ی 2

غم به غم شد دلم، غماغم شد/

اهل غمّاً بِغمّ، دمادم شد/

پیشِ دل، ارزش جهان، کم شد/

مَحرم رازهای عالم شد/

پیله ها را شکست.//

سروش شماره ی 3

خواب بودی که آفتاب دمید/

بعد، باران، چنان گلاب چکید/

دشت، گلزار گشت/

غنچه، بیدار گشت/

مِه، پدیدار گشت/

باز، خورشید مهربان کوچید/

خواب بودی، ولی نگو که نبود. //

سروش شماره ی 4

می شود عیب من، فراموشت/

باز باشد همیشه، آغوشت/

آفرین بر دل وفاکوشت/

من چگونه نباشم عاشق تو؟! //

سروش شماره ی 5

غنچه ای می شکفت و
می خندید/

همه جا را بهارگون می دید/

باد، پیش آمد و از او پرسید:/

“این جهان را چگونه می بینید؟” /

پاسخش را نداده، برچیدش. //

سروش شماره ی 6

سنگ ها هرچه سنگ هم باشند/

هر چه هم درپی ستم باشند/

لگداندازِ هر قدم باشند/

دم به دم، عاملان غم باشند/

همه شان نیز همقسم باشند/

راه ایجاد آبشاران اند!//

سروش شماره ی 7

لاله با خاک، همنشین شده است/

چشمه با سنگ ها، عجین شده است/

غنچه، بر خارها، نگین شده است/

گل بر آتش، ترانه چین شده است/

رازها، دلنواز.//

سروش شماره ی 8

آبشار بلند-بالا یی/

آخرِ واژه ی تماشا یی/

دلفَزا، دلربا، دلارا یی/

لاله سیمای سینه ی ما یی/

زیبا یی.//

سروش شماره ی 9

مهر تابید (و) صحنه، روشن شد/

صبح، صادق شد و مبرهن شد/

واژه ی “زندگی”، مطنطن شد/

و امیدی دمید.//

سروش شماره ی 10

دوست دارم صدایتان کنم و/

با غمی، آشنایتان کنم و/

بعد از آن هم دعا یتان کنم و/

ترکِ خود در هوایتان کنم و/

بوسه بر لفظ “عاشقی” بشوم. //

(#محمدعلی_رضاپور)

#سروش،
تا حدود زیادی جامع قالب های
دوبیتی، رباعی و سه گانی
و پلی ست میان شعر سنتی و شعر نو،

در گسترش قالب تازه و توانمند سروش،
سهمی داشته باشیم!