راز شب

عاشقانه مرثیهِ رفتن می خواند

سپید مردی

که در آوارِ گرگ ومیش

بهشت را تنها به اشارتی

تا جهنمِ پست

لاجرعه سرمی کشید

نه از سرخی چشمانش

ترسیده باشد

که اشک را به کتمانِ مستی

به مسلخی فرومایه

گردن می زد . . .

سپید مردی ، که عشق را

در دیدن و ندویدن

و مرگ را

در بوییدن و آسیمه دویدن

تا خرد شدنِ هفت سنگِ آسیاب

جانانه زمزمه می کند

بهشت توجیه قشنگی است گاهی

به بردار کشی هایمان

تا همه افسانه ها را

به خون شفق هاشور زنیم

وجهنم زنهاری شود تنها

که نیمه شبان

خواب را از چشمانِ تا نوک بینی های کوتاه مان

پریشان کند

بر خشت خشتِ

این کوچه بی عبور

دوستی تنها دژکوبِ ویرانگری است

که درب های فتح را

عابدانه می گشاید . ِ. .

نه زخمِ شمشیر و سرب سوزنده

که سکوت به هنگام

– آری-

وکلام بر گُرده بی عاری

خون آبه می شود در دل

که بی آنکه زخمی به جا مانده باشد از دشمنی

چهره بر خاک ساییده باشی

بیرون ، زندگی

چونان رمه ای تاخته

شرم عرق بر یال های پریشانِ خود

زمین می لرزاند از قیقاج ِ

روبه شمال

واکنون

مرگ است چلچله ای

که به سوی رویا های خشکیده از بُخلِ آسمان

به اعتقاد . . . بال می گشاید

احساس می کنم

فرصت دوست داشتن ها

چه لیز است و رمنده

ونا گفته ها

چه گشاده زخمی

که امشب

شکفت . . .