راست میگفت این روزهای آخر اصلا موو موو نمیکرد

راست میگفت این روزهای آخراصلا موو موو نمیکرد!

تصویرش از قاب پنجره پیداست
آنکه میپرسد :
فکر میکنی همیشه در امان خواهی بود؟

اینکه نشسته ای در اتاق گرم
و اندیشه سردترت غرقِ ابری که
از چایی ات فرار می کند
_فرار می کنم! فرار می کنی!_
فرار می کند دود سیگار
مثل چشم هایش به خیابان
گم میشود لای عابرها, ماشینها
که گم میشوند در هوشیاریشان
در سکوت.
و باز سکوتش بهم میریزد
با آنکه دریچه را دو جداره کرده!
با آنکه خودش را به کریت زده !
اما صداهای ناخوانده
همیشه میهمانش بودند, می داند
بلند می شود چایی
و چندتایی هم, چتر آماده می کند
کم مانده به آغاز هر دو!
… …
پیر مرد با بغض می گوید: مگر چه کرده بود.
زن: دقایقی پای این پله بنشینیم
پاهایم نای رفتن ندارد
شاید تا آن موقع آسمان هم آرام شود
مرد: تقصیر خودشان بود
از این میسوزم
با آنکه حواسشان نبوده
و در طویله ما را باز گذاشتند!
آنهم وسط روز در مرکز شهر!
(خودشان ؟…همیشه بیرون شعر هستن!)
گوساله ما را قربانی خواهند کرد!
….جوانی کرد و افتاد در گناه !
زن با گریه میگوید:
چرا روی بچه ام اسم می گذاری
آنهم بخاطر بوییدن گلی کنار پیاده رو
یا نهایت برای چیدن شاخه ای …
بالاتر از آسفالت خیابان مگر سیاهی هست!
مرد: که بخاطرش بی اجازه,
پا توی خیابان بگذارد !
دعا کن چاقویی پیدا نکنند زن !
به مقدسات قسم! ذبحش می کنند! … …
-فکر کنم باز خطها خراب شده-
آخر مگر میشود؟

زن :..بچه ام انگار می دانست
این روزهای آخر مدام می گفت
بمن گوساله نگویید من آدم شدم !
مثل همه آدمهای روی زمین.
صدای مرد با آه کشیدنی, سالها دور میرود
و پیرتر و شکسته تر بر می گردد
: همیشه همین می شود .
عصای روزهای ناتوانی پدر
داغِ تنهایی دلش میشود.
بلند شو زن
این باران خیال کوتاه آمدن ندارد!
حداقل بهانه ای میشود برای پنهان
کردن خیسی صورتمان ……!

: آقای محترم
انتهای روز شد خالی نمی کنید
چی را؟ ..آهان, ببخشید چشم …الان
…..
چقدر باید تقدیم کنم
: خواهش می کنم بفرمایید
شما مسافر ویژه ما بودید
: فقط کرایه اتاق را حساب کنید
باقی را ما میهمانِ… شما بودیم!!!