سروش های دریاچه ی نیلوفر_ 66 تا 69

سروش های دریاچه ی نیلوفر آبی

سروش 66

گل، نسیم، چمن، تالاب

و اکسیژن ناب و بی حساب

ساغر با وضوی نیلوفر

در اذان رقص آلود آفتاب

و آواز پرواز ناز مرغک بی تاب

و هر نقشِ گفته و نا گفته ای که خود می کنی انتخاب

تقدیمت در بوم سروش.

سروش 67

عاشق نوبهار، کم تر باش!

واله و بی قرار، کم تر باش!

مست رخسار یار، کم تر باش!

بی وفایی، کمرشکن دردی ست.

سروش 68

من به تالاب، دل نخواهم بست

و به عطر هوا

و به نغمه ی آب

و به هر حسّ ناب

و خلاصه:

به خدایی که هست

من در این باب، دل نخواهم بست

که دلم از اَلَست، سرمست است

دل به دستم نیست.

سروش 69

مرغکان چمن! چه می گویید؟

مست در انجمن، چه می گویید؟

به یکی همچو من، چه می گویید؟

چقَدَر چهچهی که نشنیدم!

شعرسروش:

شعر سروش در کلیت خود، آمیخته ای از شعر سنتی و شعر نو است و گونه ای از شعر پیشرو.
شعر سروش معمولا این چنین است: دارای 3 تا 10 مصراع که همه یا بیش تر آنها همقافیه اند و گاهی بیش تر از یک محور قافیه دارند اما مصراع آخر شعر، با بقیه متفاوت است و این تفاوت لَخت پایانی، در قافیه یا طول مصراع یا… می باشد.
در سروش سعی می شود نگاه و بیان، تازگی داشته باشد. همچنین، چند بُعدی سازی معنایی و امکان تفاسیر چند لایه یا چندگانه البته بدون گرایش به نظریه ی مرگ مؤلف بلکه بر اساس ارتباط ظریف میان زنجیره های معنایی، از اهداف شعر سروش است.