علی در سوگ

( علی ع درسوگ )
.

مونس و غمخوارِ علی ، شمعِ فروزانِ علـی
شاخه یِ طوبایِ علی ، سروِ خرامانِ علی
.
.
ای گلِ پرپر شده ام ، همرهِ من بنتِ نَبی
صورتِ نیلی یِ تو شد ، قاتلِ پنهان علی
.

تَرک مکن زود مرا ، خسته اَگر زِین سفَری
بی تو دلم درد شوَد ، رفت زِ تن جانِ علی
.

آتشِ سوزان چه سان ، سُرخ کُند میخ به در
داغ به زخمَت که زَند ، سوخته بنیانِ علی
.

تا به دمِ مرگ نشد ، حرف زِ سیلی بِزَنـی
پیکرِ مجروحِ تو شد ، فدیه و تاوانِ علی
.

کشته یِ مسمار چرا ، رنجِ علی کُشت تو را
بعدِ تو دیدنی شوَد ، حالِ پریشانِ علی
.

سخت بوَد فاطمه ام ، خاک کنم جسمِ تو را
تا دم ِ مرگم نَشوَد ، چاره و درمانِ علی
.

سر به گریبان کند ، زینبِ خونین جگرَم
اشک به چشمِ حَسَنین ، گشته چو بارانِ علی
.

می فِشُرد بغض گلو ، راه نفس بسته شود
خانه یِ بی فاطمه هم ، محبس و زندانِ علی
.

شهر نبی پُر زِ ستم ، مهدِ شـرَر کانِ جفا
گوشِ کسی نشنوَدَش ، ناله و افغانِ علی
.

مثلِ تو مظلوم نشد ، بر که شکایت بِبـرَم
ای در و دیـوار بِگَو ، دردِ فراوانِ علی
.

گوهرِ بی مثلِ مرا ، خاک مُدارا بِنما
امِّ اَبیها لقَبـش ، رفت زِ دستانِ علی
.

دید ( حبیبـت ) کرَمت ، عاشق شیدای تو شد
با ورَقی شعر شوَد . دست به دامانِ علی
.

……….حبیب رضائی رازلیقی

.
.