فال قهوه

سلام
و در تکمیل فرمایشات سیاوش عزیز بنده هم عرض کنم که شعرتان سه خصلت داشت :

۱- با توجه به این که قافیه ی منتهی به الف و لام ( حال قال مال سال و … ) از قوافی پرکاربرد در شعر پارسی ست . لذا ممکن است استفاده ی مجدد از این قافیه موجب تکرار بیش از حد و لوث شدن معنا و نما گردد ، اما خوشبختانه شما با دجال و بقال و آمال و … در هر بیت بنده را غافلگیر کردید و این عالی بود .

۲- رگه های طنز اثر با رگه های جدی آن کاملا برابر و به موازات هم پیش رفتند . و این تعدیل ملاحت و حلاوت کاری ست که حداقل از من یک نفر بر نمی آید . یا از اینور یا از آنور بام با کله ی کچل زمین می خورم .

۳- بار کنایی و متلک آمیز شعر ، بسیار قوی بود . به طوریکه هر بیت آن خواننده را به فکر فرو می برد و می توانست احتمالاتی گوناگون را برای آن در نظر گیرد . مثلا کسی که خود کفش ندارد ولی به کفش پاره ی بقال می خندد ، مثالی ست که دامنه ی آن فراگیر است و می توان افراد و سازمان های زیادی را مشمول این خصلت دانست . خود بقال هرچند به جبر قافیه اینجا آمده اما اگر نیک نگاه کنیم حضورش با همان کفش کهنه ، با طمع و ولع اش ، با هوش منفی و شکاکش ، با کم فروشی و گران فروشی اش و با دیگر خصایص کلیشه ای که برای کاراکتر بقال در نظر داریم ، بسیار به جا و موثر است .

و این که آن صنعت که سیاوش جان فرمودند ( آوردن قافیه یا کلمه یا جمله ای در ابتدا و انتهای شعر ) فکر کنم اسمش تصدیر بود .

همیشه خندان باشید

زیباا ست

درود بر شما جناب استاد یگانه عزیز

از شعر پاکتان لذت بردم

زنده باشید و خندان لب

درود هاا

💐🙏🙏🙏👏👏👏👏🌹❤️

سلام و درود و ارادت
دل نازنین تان سرشار از شادی و امید، جناب استاد یگانه ی گرانقدر

سلام همیشه شاداب و خندان باشید گر چه گاه غم نیز خالی از لطف نیست
باری حال و فی الحال تکرار قافیه نیست؟