پژواک ( غزل شماره 6 ) ادامۀ پژوهشی در شعر فارسی

101011 101011 101011 101011
سَرگَشته ذهن من ، بَرکوه و درّه ها ، سرگرمِ خاطرت ، اما تو نیستی
هر شام گه ندا ، از نای خسته ام ،کوبد به صخره سر، زیرا تو نیستی
خونبار دیدمت ، برکام مرگ کو ، گردید خیره سر ، دَر لانه اش فُرو
سازد فلک چنین ، سیراب خنجرش ، با خون عاشقی ، تنها تو نیستی
بدتر ز غیظ او ، در وقت کشتنت ، لبخند زشت در، آن شامِ غُربَتَت
گیرد طرب ز من ، گریم به هر ظفر ، شاهد به وضع من ، آیا تو نیستی
شهدی ز سفره ام ، مسکین گذشت و بر، باران دیده ام ، شوری بجا نهاد
تَلخ اَست کامِ من ، شیرین کجا شود ، با قند و با عسل ، حلوا تو نیستی
سلطان تاجور، بر ملک هستی ام ، همواره مهرجو ، بودی تو از ازل
بربسته رخت خود ، با تخت خالی ات ، امروز من فنا ، فردا تو نیستی
بودم مکان مکان ، در هر زمان روان ، مستانه هم نفس ، همراهت ای رفیق
از آتش غمت ، با آه سرد من ، طوفان نشد اگر، دریا تو نیستی
من آن رعیتی ، بودم که فخر او ، هرگز نبوده جز، بنوازدت مدام
یادم رود اگر، آن حسن روی تو ، جانم ببر مگر ، میترا تو نیستی
بستم دو چشم خود ، هرگز نبینم آن ، اندوه دیده ات ، شبنم به روی گل
دائم به خنده ای ، مشهور بوده ای ، شایسته بر غَمی ، عُظما تو نیستی
بر ترک این نفس ، بر مَرگ و بر عدم ، گر باشدت نظر ، امرت بود متاع
بر شانه ام سرت ، تا می گذاری اش ، بر حُکم قتل من ، فرما تو نیستی
در راه علم خود ، دادی ظفر مرا ، گم کرده بودمت ، یابم کنون تو را
غم شد نصیب من ، شادی کجا شدی ، عطرم رسان نگو ، بویا تو نیستی
کوهی به کوله ام ، کاهی به پشت من ، سنگین تو سبک ، باری به دوش من
پروانه ای سبک ، بالم شدی چرا ، از حال شَمعِ خود ، جویا تو نیستی