راه امید سفیدم ،  مرگ

بانگِ دنیای سرودم ،  سرد

من از یک بوسه میترسم

چنان کز نیش یک زنبور

مقصود از این بیت و کنایه اش  چیست؟ :   صبح است ساقیا قدحی پُر شراب کن/ دور فلک درنگ ندارد شتاب کن/     – حافظ                    -ابن الوقت بودن، فرزندِ زمانِ خود بودن .  در این طوفانِ گذرانِ عُمر چه کسی توانسته است زمان را به عقب برگرداند و لحظه ای را دوباره دَرک کند ،  هرگز .. هرگز چُنین اتفاقی شکل نگرفته است و نخواهد گرفت .  گذران می نامیمَش چرا که می گذرد. یکی از شخصیت های داستان “مرگ در بعد از ظهر” همینگوی میگوید :  برای من دنیا سه روز است  دیروز ، امروز و فردا.  و ادامه میدهد : دیروز که گذشت پس کاری با آن ندارم . فردا هم که نیامده است،  با آنهم کاری ندارم، پس امروزکه در آن قرار دارم را دوست دارم زیرا مثل جسمِ من، مثلِ من حضور دارد. ما در زمان زندگی می کنیم ..در لحظه ها .. و از لحظاتِ بعد بی خبریم پس در لحظاتی که در آنیم به قولِ حافظ :  حضوری گر همی خواهی از او غایب مشو حافظ/ پس غیبت از زمان و در گذشته و آینده بسر بردن خواسته شیخ ما نیست . او چنان نگران از گذران است که فریاد بَر میآورد و ساقی را به شتاب دعوت می کند تا با قَدَحی لحظات را سرشار سازد..   سروران گرامی پیشنهاد میکنم هر هفته بیت یا ابیاتی از خواجه شیراز توسط علاقمندان جهت بررسی بنا بر انتخاب شما سروران ارایه گردد و نیز تقاضا دارم مدیریت محترم سایت با اختصاص بخشی در این باب و رهبری آن جهت کنکاش و شناخت بیشتر اشعار حافظ این مهم را  به سرانجام رسانند .  سپاسگزارم.