می خواست نگاه زینبی(س) غم نشود

چشمان دل فاطمه ای (س)  نم نشود

فتنه ی هشتاد و هشتی با دو چشم آذری

رو سری وا می کنی با رنگ سبز دلبری

هرچند، به بالی شده ؛ پرواز اسارت

محکوم قفس هاست ؛خوش آواز اسارت

من به نفسهای تو هم راضی ام

با توام ای ؛ دلبرِ شیرازی ام

شاخه ای در کوره راهم ، باغبانم می شوی؟
دست دزدانی فرارم ، پاسبانم می شوی؟
گرچه دلگرمی نبودم ؛ در کنارت سالها !
توبه کردم ! نازنین ، آرام جانم می شوی؟
چون کویری تب زده ؛ چشمی به ابری منتظر
رقص بارانی زلال از آسمانم می شوی ؟
کاش می گفتی :درون سفره با افطار دل
تا ابد همسفره ای چون آب و نانم می شوی؟
یا شبیه قایقی ، بر روی امواجی رها
عرشه ای ؛ بی بادبانم ، بادبانم می شوی ؟
من که گفتم : بوی غربت می دهد تنهایی ام
آشنایم ، آشنای ؛ آشیانم می شوی ؟
روزگاری که شدی ، صیّاد آهوی دلم
"ضامن آهو " ی قلب فرشچیانم می شوی؟
"دوستت دارم " نوشتی روی گلبرگم ولی
باز هم رفتی ؛ نگفتی: بی خزانم می شوی؟!!

تقدیم به تو
و دیگر هیچ …
"""""""""
این غزل پای غزل بسیار زیبای خواهر بزرگوارم " لادن آهور (بانو) "با نام " میهمانی غزل" نگاشته شده ….
خواستم باز داغ داغ دوستان بخوانند …
کاش نقد کنید !!!! تا پای شعر شاگرد کوچکتان بهانه ای باشد برای بهتر یاد گرفتن و ایضا مرور دوباره کسانیکه اهل فن هستند…
یاعلی مدد…
"همین"!