به مناسبت بیستم مهر ماه روز بزرگداشت غزل سرای بزرگ حافظ شیرازی

غزل 1

الا یا ایها السّاقی بده شُربِ سماواتی
که از می خانه ها سازم برای روح جنّاتی

نبود عاشق که مشکل داشت جام شوکران در دست
به جای می چه خون افتاد از دست خراباتی

جرس فریادها کرده است دل بندید از دنیا
که دنیا عیش را از من ربوده هست درکاتی

به پیر می خوران گویید از من ظلم گرداند
در این راهی که افتادم ندانستم حکایاتی

نه سالک بودم و مرشد نه استا و نه خود عاشق
عبادت جذب دل بنمود این است عزِّ ساداتی

شب تاریک را گشتم حیاتی گیرم از ظلمت
ولی را این چنین دیدم به دست ساز و چه اصواتی

به دورش انجمن دارد ز گلها جوی می در پیش
به زیر لب سرودی خوش سرودی همچو بایاتی

چو بشنیدم دلم لبریز گشت از صوت قرآنی
بگفتم عاشق دانا مرا ده لحن آیاتی

غزل 2

الا یا ایها السّاقی بزن سازِ سماواتی
که در یک لحظه گیرم من رموزات نباتاتی

به جام ارغوانی رنگ سوگندی دهم جان را
بپیرایم به ایمان و به آیین کراماتی

خدایا عاشقم گردان به مستی عشق بازی را
از این جام آوران پرسم مراحل های آیاتی

به نوش نیش مَه رویان به رقص آیند مخموران
که نیش از نوش می آید در این دِیر خراباتی

به می مستور کن جان را ببینی جان جانان را
سرا پا خیز برداری بگیری عزِّ ساداتی

به می خواران عالم ده سرور و نشئه می را
که ساقی باده گرداند بکوبد طبل ایلیاتی

غزل 3

الا یا ایها السّاقی بده یک جُرعه یِ باقی
که در جنّت نخواهم یافت از دست تو ای ساقی

دلت کن منظر چشمم ببینی جلوه ای تا من
صُراحی دست می آیم به هم سازیم آفاقی

به سجده جان دهم جان را مُرادم کو نگارم را
به یک جرعه کنم دعوت از آن ابروی مشتاقی

شباهنگام می گریم چو شمعی آتشین محفل
به حال مستمندان دل کنم غمخوار و عشاقی

از آن جام آوری پرسم ملامت های عاشق را
که در پستوی اسرارش ببندد عهد و میثاقی

من و ساقی و بوی گل نسیم زلف هر سنبل
به دستم نافه عطری بداده هست دُستاقی

به آن فرخ لقا گویید : با والی کمی سازد
دل نازک ببین ای دل که دارد خوب اخلاقی

ولی اله بایبوردی