نفس پاکی روح را شد رهنما : از منظومه وادی بهشت

آب ها پیوسته اطلس را نگر
در میان دریای وحدت غوطه ور

نفسِ پاکی روح را شد رهنما
ناوگانِ جسم را هادی دلا

دبِّ اصغر اختران شد رهنما
تا ز دریا اوج گیرم تا سما

در گذر ارواح هستی آشنا
در مسیری همرهان همراه ما

دور و بر بینم ملائک در سما
هر یکی آیند استقبال ما

مرحبا گویان چه نعمت بی شمار
هر چه خواهی خورد اتمامی نه یار

موجِ هستی روح را ای آشنا
در مسیری رهنما هادیِّ ما

تا به آن جایی کشاند روح را
هر نظر بیند خودی را با خدا

ای حماسی ساز تندیس آفرین
نظم بخشیدی وجودی را همین

ابتدایی انتهایی با یقین
سیرِ روحی خالی از جسمی همین

چون که بینی سیر روحی را همین
پس چرا حیرت کنی ای بهترین

سیر روحی توشه راهی بهترین
نامه اعمالت به رؤیت شد یقین

ذات پاکی رو به رؤیت شد یقین
پس چرا حیرت کنی ای بهترین

جایگاهی جاودان ای آشنا
شد مهیا بر تو آیی پیش ما

این چه نعمت ناز در اطراف ما
لطف شامل رحمتی از ربنا

روح شادان در فضایی بهترین
جویباری چشمه ای سبزی همین

مجلسی آرا هویدا بس جمال
منتظر ما بین شان یابی جلال

جایگاهی با صفا روحی روان
با شکوهی جلوه ای بس بی کران

دیدگانم خیره بر تصویرها
محو در سیمای وحدت آشنا

هیچ فهم اندیشه ای لا در حجاب
حسِّ روحانی به رؤیت لا سراب

چهره زیبا سیم وش خورشید گون
شادمان رویی طبیعت گونه گون

در برابر دیده ای شد آشکار
جلوه ای زیبا به زیبایی نگار

بس خدا را شکر باید کرد حال
نقل احوالی بباید گفت قال

توده ابری ده درخشان بار دار
همچو الماسی به تابش جلوه یار

انعکاس از نور هر جانب از آن
پرتوی رنگین چو گردی زعفران

پرتو افشانی کند از هر جهت
بارشی از نور باشد بر رُخت

رخ جمال آرا ز نوری می شود
درک معنا کن سروری می شود

ولی اله بایبوردی