🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃
امروز، روزِعجیبی ست
ما باز خانه به دوشیم
من پاک مست و خرابم
خُم را شکسته در آتش؛
آغوشِ سرد و خموش ات
من دیوِ جنگل ابرم
تا بر تن تو ببارد
اندوهِ درد ِعیان و
افسونِ زجرِ نهان ام.
روی زبان گلایول،
زیرِ ترنمِ باران
در انقلابِ انار و
بر دست های خزان و
در پاره کاغذِ شعری،
یا عاشقانه ی رودی،
من استعاره ی مرده
بر آب های روان ام.
ما کوچه کوچه نگشتن
سایه به سایه نرفتن
چشمه به چشمه نجستن
سینه به سینه نگفتن
از چون و چند و چراییم:
تو یک بلوطِ برهنه
در قعرِ خاکِ خیال و
من داغِ زاغِ پریشان؛
من بار، بار گران ام
این سنگِ سردِ منقّش
آغازِ دهشت نوری ست،
افسرده در شبِ مویت
در خوابِ ماه ِپریشان
در فکرِ ابری طوفان
خُم را شکسته در آهِ
آغوشِ سرد و خموش ات،
من مست باده ی داغ و
من خُرده های همان ام.
#دوازدهم اردیبهشت نود و شش
کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (2):
کاربرانی که این شعر را خوانده اند (4):
بهمن 30, 1397
مهربانو استاد نوری والاقدر دست مریزاد لذت برده و آموختم از محضرتان گران ارج🌹🌹🌹
پاسخ
بستن فرم