از کتاب آتشفشانِ ناز -4

ابتدا اجازه بدهید آن بیتی که خیلی بر دلم نشست را بگویم :
من دوستدار دوست ام ای دوستدار دوست!
ای دوست! دوست را به حق دوست، دوست دار.
حال به آن بیتی که حرف دارم می رسم :
آواروار می شکند دم به دم ز غم
دیوار پایدار صبوریّ استوار
البته به گمان بنده حقیر ، صبوری پایدار و اساسا پایداری با شکستن ، … میانه ای ندارد مگر آنگه غم بی نهایت سنگین و شکننده باشد که گویا هست…
در مجموع بی نهایت زیبا بود ارزشمند بود نیز…
درود بر شما

سلام و احترام،
فرهیختگان بزرگوار!
خیلی دوست دارم تعادلی میان شعر سنتی و شعر نو در آثارم داشته باشم.
از طرفی، اشعار سنتی زیادی چاپ شده (در چند کتاب) و چاپ نشده دارم و علاقمند به نشر شان هستم و از طرف دیگر،دوستدار شناساندن قالب های تازه ای همچون سروش، سه گلشن و شعر سبز(چندآهنگ) هستم.
مدتی تقریبا فقط اشعار سنتی ام را نشر می دادم. دوستانی همچون استاد طارق خراسانی تذکر خوبی دادند که اگر می خواهی قالب های نوین را معرفی کنی، باید بیش تر به نشر آنها بپردازی.
مدتی به نشر قالب های نوین پرداختم؛ اما از نشر شعر سنتی، جا ماندم.
با اجازه تان، در بخش پیام های مربوط به شعرهای سنتی ام، اشعاری در برخی از قالب های نوین نیازمند به معرفی بیش تر می آورم:

این بار هم اَدا/
یک کوفه، ادّعا/
شرمنده ام خدا!/

خوب است یا نه: این همه، ما ادعا کنیم /
ترسم که کوفه ی دگری را به پا کنیم/

خیلی پر ادعا شده ام. شرم، شرم، شرم/
کافی ست ادعا. بله، باید دعا کنیم/

حالم بد است. پر شده از آرزوی پَست /
“سرمست گشتنی”، تو بیا دست و پا کنیم/

باید تلاش کرد که جان، باوفا شود /
تا بیش تر به عاشقی اش آشنا کنیم/

ای وای! وای! وای! عجب لاف می زنیم! /
ترسم که عاقبت، گل زهرا، فدا کنیم/

ای وای! وای! وای! زبانم بریده باد! /
هرگز مباد آن که پشیزی خطا کنیم/

شاید که ناگهان…/
عاشق شوید هان!/
آماده، عاشقان!//

(قالب شعری سه گلشن:
آغازگر+ بدنه+ پایانبخش؛ با حداکثر تنوع در هر بخش)