از کتاب طنز تلخِ شیرین(از محمدعلی رضاپور)

همی دارد هواپیما‌ی شخصی

جناب ایکس یعنی خواجه‌ی دهر

به جز مقدار نانی آخر ماه

ندارد شهروند گوشه‌ی شهر.

تمام ساحل دریا، خصوصی‌ست

به غیر از طول یک قایق که باز است

بیاید احتمالاً بخشنامه

که این باریکه هم خیلی دراز است.

زمین خواران ز جنگل هم گذشتند

و گشته کوه‌ها مستعمراتی

خدا را شکر؛ زیرا در طبیعت

کماکان عاشقان! مانده حیاتی.

«من از بیگانگان هرگز ننالم»

که دارم در وزارت، آشنایی

خوشا! دارم چه شغل باصفایی!

کُلُفتا! پارتیّا! با وفایی.

کمی غم داشتم تا این که آمد

به سویم پیکی از آمار رسمی

چنین می‌گفت آماری که دیدم:

نه غم ماند و نه از آن ماند اسمی.

و من حوشحال می‌خواهم بخوابم

که دیگر، خاطرم آسوده گشته

چه خوشحالم! چه خوشحال‌ام! چه خوشحال!

بله، غم، خارج از محدوده گشته.

همی دارد هواپیما‌ی شخصی

جناب ایکس یعنی خواجه‌ی دهر

به جز مقدار نانی آخر ماه

ندارد شهروند گوشه‌ی شهر.

تمام ساحل دریا، خصوصی‌ست

به غیر از طول یک قایق که باز است

بیاید احتمالاً بخشنامه

که این باریکه هم خیلی دراز است.

زمین خواران ز جنگل هم گذشتند

و گشته کوه‌ها مستعمراتی

خدا را شکر؛ زیرا در طبیعت

کماکان عاشقان! مانده حیاتی.

«من از بیگانگان هرگز ننالم»

که دارم در وزارت، آشنایی

خوشا! دارم چه شغل باصفایی!

کُلُفتا! پارتیّا! با وفایی.

کمی غم داشتم تا این که آمد

به سویم پیکی از آمار رسمی

چنین می‌گفت آماری که دیدم:

نه غم ماند و نه از آن ماند اسمی.

و من حوشحال می‌خواهم بخوابم

که دیگر، خاطرم آسوده گشته

چه خوشحالم! چه خوشحال‌ام! چه خوشحال!

بله، غم، خارج از محدوده گشته.