🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃
| تاریخ عضویت: | ۱۴۰۱/۱۰/۲۹ |
| تعداد شعر: | 36 |
| تعداد مطالب: | |
| آخرین فعالیت | ۱۴۰۲/۰۴/۲۷ |
کرده ام گم من ورایِ خویش اصلِ خویش را
می دَرَم خود را که یابم رازِ جعلِ خویش را
خویشِ خویشِ من سراپا عشق بود و اهلِ دل
خود به گردن می نهم آهسته قتلِ خویش را
همچو نی می‌نالم از سودایِ دل ای خویشِ من
شب که شد زاری مکن، خود کرده عزلِ خویش را
می‌زند دستِ زمان چوب حراجی بر دلم
برده ام شاید که خویشم کرده حملِ خویش را
روحِ سرگردانِ من هر جا بخواهد می‌رود
دیده ام عمری به چشم خویش رَحلِ خویش را
«بزم سازانِ جهان می از سَبویِ پر خورند»
من به عشقِ خویش از پیمانه عقلِ خویش را
سید عرفان جوکار جمالی
کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (2):
کاربرانی که این شعر را خوانده اند (6):
سلام با اجازه اگر بتوانید دو نکته را در سروده رعایت بفرمایید شعرتان فرازمندنر می‌شود! یک: ارتباطِ دو مصراع
طارق خراسانی در همراه با سکوتی آرام
سلام مانای عزیز از نقد زیبایت دانستم به حقیقت شعر بخوبی پی برده ای برای دخترم سارا
معصومه بیرانوند در همراه با سکوتی آرام
سلام و درود بر شما خیلی جالب بود و پر معنا
مهرداد مانا در همراه با سکوتی آرام
و بالاخره شعر سپید واقعی را از این قلم خواندم . شعری کوتاه که مانند
در لبخند…
همواره درخت دانش مانا پربار است👏👏
خرداد 31, 1402
درود بر شما
در پناه خداشادکام باشید
🌹🌿🌹🌿🌹🌿🌹🌿🍃
پاسخ
بستن فرم