ایوان نجف

مــرغ دل دارد هـــوای کــــوه رضـــوان نجف
لحـــظه لحـــظه پر زنــــــد سوی گلستان نجف

ای سبـــــا آور نســــیــــــــــــم دلستان از کـــــوی یار
مـــــی وزد مشـــــــــک ختن از بـــــــاغ و بستان نجف

جنت روی زمین گـــــر خوانمش کم خـوانده ام
نیست کمـــتر از جنان خــــــــــلد شبستان نجف

ای خوش آن روزی که گردم زائــــر آن بارگاه
توتیــــای دیــــــده سازم خــــاک ایـــوان نجف

هستم از جـــان چاکــــــرِ از چاکـــــران قمبرش
روز وشـــب باشد ثــــنایم وصــــف جانان نجف

من کـــیم تا لاف مداحــــی حیـــــــدر را زنـــــم
ذات حـــق باشــــد به قـــــرآن مادح جـــان نجف

او بود نفــــس نبــــــی در نـــص آیـــــات مبین
جــــان مــــا قربان نفس میــــــر خوبــــان نجف

رَو تو ای مسکین صفت بر درگـــه شاه با ادب
تادهــــد خاتــــــــم ترا شـــــــــاه سلیـــمان نجف

گر تــرا در کــــار افتاده گـــــره اندر گـــــــره
صد گـــره را باز ســــازد مشکل آســـان نجف

صد چو حاتم بر ســر خوان کریمش ریزه خوار
انـــس وجـــن دارد طمع برجــود و احسان نجف

درب شهرعــــلم احمـــــد کیست غیر از ذات او
شیر حـــق شمشیر حـــــــــق میر سخندان نجف

زاد گاه او بـــــــــود بیـــــت خداونـــــد احــــــد
نیست کـــــــس را این فضلیت غیر جانان نجف

فاتح بـــدر و حنین وخیـــــــبروخــــندق یکیست
نیست غیــــراز ذات حیــــــــدر ماه تابان نجف

در غدیر خم نبــــی گفت هرکی را مولا منم
بعد مـــن هست رهــــبر تــان شمس تابان نجف

خود خورد نــــان جو و بـــــار یتیمان می کشد
بیکــــسان را نیست همــــــدم غیر سلطان نجف

در شجـــاعت نیست همتای علی در جن وانس
صف شـــکن مـــیر دلاور شیــــــر یزدان نجف

بر فــــراز منبــــرش گــــفتا ســــلونـــی بارها
بعد احمـــد هـــــست اعــلم شاه شاهان نجف

بنـــده بیچـــــــاره سامــع ازتو جویــد ای خـــــــــــدا
مدفنش را کربـــــــــــلا کــــن یـــــا بیابــــــان نجف

تاریخ ۲۷-۱۱-۱۴۰۱